Living forever 10.1

Siva
Met moeite belde ik aan op de deur van het huis. Het meisje begon nu toch wel een beetje zwaar te worden.
‘Lupe, heb je enig idee hoe laat…’ begon de jongen die open deed. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Daric wat is er?’ klonk ineens een zware mannenstem. Hij keek geschrokken naar mij en liet me binnenkomen. ‘Wat is er met haar gebeurd.’ Ik legde haar voorzichtig neer op de bank, ze sliep gewoon verder.
‘Ze is van een heuvel gevallen in het bos,’ zei ik. ‘Ik zag het gebeuren. Ze kon niet op haar benen staan, dus besloot ik haar maar naar haar huis te dragen.’
‘Pa wat is er…’ twee jongens kwamen naar beneden stormen.
‘Parkin en Cargan jullie maken Lupe nog wakker!’ zei de vader verontwaardigd. ‘Ik weet niet hoe ik je kan bedanken,’ zei hij vervolgens tegen mij.
‘Het is niets,’ zei ik glimlachend. ‘Hoewel het denk ik wel belangrijk is wanneer u met haar naar het ziekenhuis gaat, volgens mij is haar schouder uit de kom en die hoofdwond is behoorlijk diep.’
‘Wil je anders een rit naar huis hebben?’ vroeg of Parkin of Cargan. ‘Het is een kleine moeite voor het thuis brengen van mijn zusje.’
‘Ja, dankjewel,’ zei ik. Ik volgde hem de woonkamer uit. De vader volgde me en schudde me de hand.
‘Azer is de naam, bedankt voor het thuis brengen van mijn dochter… ehm…’ zei hij.
‘Siva,’ zei ik glimlachend.
‘Bedankt Siva,’ zei hij weer. Hij begeleide me uit en zijn zoon kwam me achterna met de autosleutels.
‘Ik ben Parkin overigens,’ zei hij. Hij opende de auto en ik stapte zwijgend in.
‘Ik woon in het bos,’ zei ik. ‘Je zult eerst het dorp door moeten en dan het bos in.’ Ik wees Parkin de weg en al snel zag ik de muur die om onze tuin stond tussen de bomen.