Feel my pain, Hear my screams & watch me fade

De bel gaat, het geluid galmt in mijn hoofd. Ik ben bang,
bang om naar binnen te gaan, om door die gangen te lopen, die mijn evrdriet alleen maar weergalmen. Als ik door die gang loop kan ik bijna voelen hoe al die hatelijke blikken mijn zelfvertrouwen steen voor steen afbreken. De haat verstikt me. Ik sta voor de deur en kijk schuw naar links en rechts om me heen maar ik ben alleen. Geen vrienden maar ook geen mensen die me kunnen pesten om wie ik ben. Ik denk aan de afgelopen dagen, aan al de scheldwoorden en het geweld. Ik til mijn shirt op en kijk naar mijn buik. '1, 2, 3, 4, 5, 6 '. 6 blauwe plekken. 6, het getal van de duivel. Als ik denk aan de afgelopen denk kan ik alleen maar door mijn benen zakken, en dat is wat er gebeurd. 'Vuile gothic'. 'Vieze Tokio hotel groupie'. 'SLET'. Ik hoor het allemaal en kan het niet van me afzetten, hoe hard ik het ook probeer. 'Is die tas niet een beetje zwaar?, moeten we je even helpen'. Grote bange ogen. 'Ja, lief kijken kan je wel'. 'Doe je vast ook als je op het concert van die flikkers bent'. 'Niet doen, alsjeblieft'. De slagen die erop volgden kon ik voelen, waar ze me raakten. 'HELP!, NIET MEER', gil ik nu. Maar niemand antwoordt. Er is niemand die me helpt. Het schoolplein is verlaten behalve dat kleine donkere figuurtje dat ineengedoken op de grond zit met haar handen op haar oren.

Ik ben een tokio hotel fan.


Ik staar in de spiegel en kijk naar mezelf. Donkere wallen en grote trieste ogen. Het lichtt knippert, en ik ook maar mijn gezicht verandert niet. Ik kan niet meer. Ik ben op. Ik loop het WC-hokje in en doe de deur op slot. Langzaam laat ik me tegen de deur zakken. Ik hoor mensen binnenkomen. Vrolijk lachend staan ze te kletsen. Over die jongen die ze leuk vinden, over kleding en geld. Ik zit op een andere golf lengte. Ik haal het mes uit mijn schooltas. 'Je kan beter zelfmoord plegen, net als die emo die je zo leuk vind'. Ze hebben gelijk. Ik kan er beter niet meer zijn. Ik zet het mes op mijn pols en snijd hem open, en ook mijn andere pols. Het doet geen pijn. Ik ben al meer pijn gewend dan een mens aankan. Ik voel warme vloeistof over mijn arm stromen. Ik doe mijn ogen nog even open. Het is rood en dik. Er is geen pijn, bij elke druppel lijkt het juist alsof de pijn afneemt. Ik glimlach en denk: hebben jullie nu je zin? Ik sluit mijn ogen en zak tegen de deur aan. Ik adem uit en mijn laatste pijn verdwijnt met mijn laatste zucht.

Ik was een tokio hotel fan