30. Verhaal van Cole

Ik kijk naar de familie en bedenk dat ze me waarschijnlijk geen kwaad gaan doen omdat ze een echte familie zijn. Een familie die ik was samen met mijn ouders en mijn zus, maar die verdwenen is.
Langzaam wordt de stilte die er is ongemakkelijk en ik weet niet wat ik moet zeggen. De kinderen lijken te wachten op een sein van Missy en Cole kijkt me ook een beetje bedenkelijk aan.
"Zal ik Piper de logeerkamer laten zien?" vraagt Cole dan maar de ongemakkelijke stilte verbrekend. Missy slaakt een zucht, een teken van dat ze opgelucht is dat de stilte verbroken is, en knikt. Cole kijkt mij zelfverzekerd aan en loopt voor mij door het huis.
We komen langs verschillende mooie foto's van de familie. Ik kijk snel even naar ze, want Cole lijkt geen zin te hebben om er voor te stoppen. Dan begint Cole langzaamer te lopen en ik weet dat we er bijna zijn. Hij stopt bij een deur en loopt naar binnen. Ik loop achter hem aan naar binnen.
Het is een kleine maar gezellige kamer. Er staat een eenpersoonsbed en een bureau met een bureaustoel. De muren zijn lichtpaars geverfd en de gordijnen zijn donker paars.
Ik zet mijn tas op het bed en loop naar het raam. Ik heb uitkijk op een mooi groot grasveld. Er staan twee doalen zodat er ook voetbal gespeeld kan worden. Cole komt achter mij staan en als ik opkijk zie ik dat hij een glimlach op zijn gezicht heeft.
"Dat is onze tuin." zegt hij en in zijn stem is te horen dat hij er trots op is.
Ik kijk hem glimlachend aan. "Wat een mooie grote tuin." zeg ik.
Hij kijkt mij met een glimlach aan. "Je hebt de helft nog niet gezien." zegt hij en in zijn stem is zijn lach te horen. "Wil je de rest zien?" vraagt hij.
Ik knik als teken dat ik het graag wil zien en Cole loopt voor me uit weer naar beneden. Als we beneden komen is de rest er ook al niet meer. Maar als we naar buiten lopen is Summer daar. Ze kijkt ons vragend aan.
"Wat gaan jullie doen?" vraagt ze nieuwsgierig.
Cole kijkt haar sacherijnig aan. "Ik ga Piper de tuin laten zien." zegt hij en in zijn stem is geen enkele trots meer te horen.
Summer knikt begrijpend. "Mag ik mee?" vraagt ze dan twijfelend.
Cole schudt zijn hoofd voor ik iets kan zeggen en loopt weer verder. Ik loop hem achterna en vraag me af wat er aan de hand is.
Als we een stuk de tuin in zijn en we Summer niet meer kunnen zien heb ik er genoeg van. Ik haal Cole in en ga voor hem staan met mijn handen in mijn zij. Ik weet dat ik geen enge of gevaarlijke indruk maak met mijn uiterlijk, maar waarschijnlijk gaat Cole mij wel zeggen wat er is.
Cole kijkt mij vragend aan. "Wat is er? Wil je de tuin niet meer zien?" vraagt hij en in zijn stem is te horen dat hij dat jammer vindt.
"Ik wil de tuin nog best zien." zeg ik. "Maar wat was er daar net?" vraag ik en ik haal mijn wenkbrauwen op.
Cole kijkt mij verbaasd aan. "Daar net was niks." zegt hij op boze toon. Maar ik ben niet onder de indruk.
"Weet je. Ik vindt het hartstikke fijn om hier te kunnen logeren. Maar ik wil wel graag weten wat er aan de hand is. Anders weet ik niet hoe ik me moet gedragen hier." zeg ik en aan mijn stem is te horen dat ik het meen.
Cole kijkt mij verbaasd aan. Maar dat duurt maar even en dan kan ik geen enkele emotie meer herkennen, alsof hij een masker heeft opgezet.
Ik kijk Cole boos aan. "Weet je? Ik dacht dat we vrienden waren." zeg ik en ik wil me omdraaien en weglopen, maar voor ik weg kan lopen begint Cole te praten.
"Sorry. Het is begrijpelijk dat je het wil weten. Maar niemand van mijn vrienden weet dat ik zo'n grote familie heb of hoe ik me gedraag thuis. Dus ik hoef ze nooit wat uit te leggen. Maar hier is het gewoon niet zoals het lijkt. Mijn broertjes en zusje zijn wel lief hoor, maar met mijn broer en zus is gewoon meer gebeurd." zegt hij en ik kan zien dat hij het moeilijk vindt om erover te praten.
"Weet je. Je hoeft het nu niet allemaal te vertellen. Maar ik wil gewoon graag weten wat er gebeurd is en of je me eigenlijk wel vertrouwd." zeg ik, dat laatste zeg ik twijfelend. Niet helemaal zeker of ik wel wil weten of hij mij vertrouwd.
Cole kijkt mij verbaasd aan door de onderbreking. "Ik vertrouw je wel. Misschien nog niet volledig, maar we kennen elkaar ook nog niet zo lang. Zal ik je de tuin verder laten zien? Dan kan ik je meer vertellen." zegt hij en hij kijkt mij vragend aan.
Ik knik als teken dat ik wel verder wil lopen en we lopen samen verder. Terwijl we lopen verteld hij zijn verhaal.
"Misschien heb je het al opgemerkt, maar we hebben geen vader hier, of die hier woont ten minste. We zijn wel allemaal echte volledige broers en zussen. Maar onze vader is weggegaan. Niet om onze moeder maar door ons. Door de kinderen. Summer heeft haar naam gekregen doordat ze echt midden in de zomer is geboren en mijn vader vond het prachtig om telkens als hij haar riep te denken aan het mooie weer van toen. Maar Summer is niet altijd zo vrolijk geweest. Toen onze vader er nog was, was ze bijna altijd sacherijnig en boos. Ze zocht altijd ruzie net als Zachary. Ze waren bijna altijd samen en zochten al door ruzie met onze vader. Alles wat hij deed was fout en mijn moeder en ik wisten niet wat er aan de hand was. Lucy, Elliot en Anthony kregen er niks van mee, ze waren peuters. Maar op een dag was er een hele erge ruzie. Het ging weer Zach en Summer tegen mijn vader. Mijn moeder greep in en vroeg eindelijk wat we ons al die tijd al af vroegen. Ze vroeg wat er aan de hand was."