[NL] Embarrassment and pancakes

Niet veel mensen hadden het ooit achter hem gezocht, maar koken was een van Percy’s favoriete bezigheden. Toen hij klein was had hij zijn moeder vaak geholpen met het eten en nu hij een appartement deelde met Oliver was de keuken zijn domein. Koken was een bezigheid waar je precisie en voorzichtigheid voor nodig had als je niet wilde dat de lasagne op soep leek of dat je je vingers verbrandde, maar verder hoefde je er niet veel bij na te denken. Het gaf Percy een kans om te ontspannen zonder dat hij het gevoel kreeg dat hij tijd verspilde met luilakken.
      Percy was van plan om pannenkoeken te bakken. Hij had al de radio aangezet en eieren, melk, veel bloem en een snufje zout in een grote kom gegooid. Terwijl hij begon te roeren, viel hij zonder het te merken in het ritme van de achtergrondmuziek. Al snel begon zijn hele lichaam mee te bewegen met het nummer. Hij was zich er zeer van bewust dat hij er vrij belachelijk uitzag, maar hij vond dansen leuk. Het was gewoon niet iets dat hij ooit in het openbaar zou doen; niet in dit leven, tenminste. Als hij ooit gezien zou worden, zou het zijn imago als verfijnde, respectabele Ministry werknemer ruïneren.
      Hij draaide een volledig rondje en gebruikte ondertussen zijn toverstok om twee pannen op het fornuis te plaatsen en het vuur eronder aan te steken. Hij moest opletten dat hij geen beslag morste terwijl hij de eerste lepels vol in de pannen goot, maar daarna kon hij zijn geïmproviseerde dans weer voortzetten. Hij was net bezig de bloem naar de hoogste plank van een van de keukenkastjes te leviteren en halverwege een tweede draai, toen hij uit zijn ooghoek iets zag bewegen en bevroor. Het pakket bloem bleef in de lucht hangen, niet ver boven zijn hoofd.
      Oliver stond in de deuropening. Percy sloeg een hand over zijn ogen, alsof hij hoopte dat zijn kamergenoot zou verdwijnen als hij hem niet zag. “O Merlin.” Hij zou ergere scheldwoorden hebben gebruikt als hij niet te ontzet zou zijn geweest om ze te bedenken.
      Een korte stilte volgde, die werd gebroken door Oliver. “Perce?”
      “Alsjeblieft, zeg niks. Dit is zo al vernederend genoeg.”
      “Ik vond het schattig.”
      “Ik- Wat?” Percy gluurde tussen zijn vingers door naar zijn zacht glimlachende vriend. De man moest wel gek zijn, er was geen andere uitleg mogelijk. Misschien had hij zijn hoofd gestoten tijdens een Quidditchtraining - maar waarschijnlijk niet. Hij zag er net zo fantastisch uit als altijd.
      Oliver kwam een stap dichterbij en trok Percy’s hand weg om hem zo ver te krijgen dat hij zijn gezicht liet zien. “Dat is beter.”
      Er was een lang moment waarin geen van hen sprak. Oliver liet zijn hand niet los. Percy kon de spanning bijna voelen knetteren om hen heen. Of misschien was het gewoon zijn brein dat aan het kortsluiten was.
      Toen wierp Oliver een blik over Percy’s schouder, waarmee hun oogcontact werd verbroken. Percy moest een paar keer knipperen. “Je pannenkoeken worden langzaam zwart.”
      “Laat ze.” Percy keek niet eens om om te zien of het waar was. Voor een keer kon het hem totaal niet schelen dat het waarschijnlijk niet zo’n heel goed idee was om een waarschuwing zoals die te negeren.
      Oliver leek te twijfelen. “Zeker weten?”
      “Absoluut.”
      “Goed,” antwoordde Oliver, waarna hij Percy’s woorden een beetje anders uitlegde dan een toevallige luisteraar dat misschien zou hebben gedaan. Hij liet Percy’s hand eindelijk los, maar alleen om hem bij zijn middel te kunnen pakken en hem te kussen. Percy gooide zijn armen om Olivers nek en kuste hem maar al te graag terug. Het zag er niet naar uit dat ze binnenkort weer zouden stoppen - tot ze een luide plof hoorden, bijna alsof iets op de grond gevallen was. Opeens was de hele keuken gevuld met stof. Hoestend lieten de twee jongens elkaar los.
      Het koste hem even, maar toen realiseerde Percy zich dat hij het kleine pakketje bloem vergeten was dat in de lucht had gezweefd. Eigenlijk stond hij versteld dat zijn spreuk zo lang had volgehouden, zeker omdat hij behoorlijk afgeleid was.
      Hij riskeerde een blik op Oliver en kon zijn lach niet tegenhouden toen hij het witte haar en het verraste gezicht van de Keeper zag. Hij hield van koken.