035|| Back to black
Not all who wander are lost.
Donderdag 26 november 2006
~ Mila Adams
Met een zucht loop ik naar mijn kluisje. In mijn kluisje ligt een briefje. Met een glimlach open ik het blaadje. Het handschrift van Bill herken ik meteen. Op school praten we nooit, niet eens een glimlach. Maar af en toe na school zien we elkaar in het auditorium. Dan zingen we samen. We spreken vrij weinig met elkaar. Spreken is eigenlijk ook niet nodig, als je jezelf uit kan drukken met muziek. Een lied kan soms meer zeggen dan een hele reeks aan woorden.
Vanmiddag weer auditorium?
X Bill
X Bill
Met een zucht open ik mijn agenda en laat mijn blik naar vandaag glijden. Een zucht verlaat mijn mond. Eerst moet ik in het weeshuis helpen, om mijn taak als “begeleider” te voldoen en daarna werken. Ik scheur een blaadje uit een van mijn schriften en krabbel een briefje terug dat ik niet kan. Ik loop langs zijn kluisje, er is toch niemand in de gangen, en prop het briefje tussen de gleufjes door. Zo snel mogelijk loop ik weer door, naar de toiletten.
Het is eigenlijk, op het zingen na, de enige vorm van contact die we hebben, maar toch voelt het fijn. Het voelt goed om te weten dat er iemand is die wél iets om me geeft. We zingen dan misschien alleen maar, maar toch voelt het fijn. Het geeft me het gevoel dat er iemand voor me is, iemand die ik hier op school nog nooit heb gehad. En om eerlijk te zijn, bevalt het me wel. Ik heb het gevoel dat ik er niet meer alleen voor sta, op de een of andere manier.
Ik had eerder willen plaatsen, maar het is niet gelukt :c
Ik heb een te druk weekend voor woorden achter de rug & school is going crazy.
Enjoy this chapter <3
Reageer (5)
oh, hoe lief
1 decennium geledenschrijf snel verder(flower)
cute(H)
1 decennium geledenSuper lief!
1 decennium geledenSnel verder xx
Super!
1 decennium geledenSnel verder!
x
Snel verder!!
1 decennium geleden