Proloog- Jacky Miran.

Life's a bitch.
Een cliché van het ergste soort, maar het hatelijkste aan clichés-buiten het feit dat ze zo verschrikkelijk cliché zijn- is dat ze bijna altijd waar zijn.
Wat is het leuke eraan? Je werkt je hele leven aan een toekomst op te bouwen die in een klap weg is als je dood gaat, en ondertussen zijn er alleen maar egoïstische mensen die verwachten dat je aan hun beeld voldoet, anders halen ze je onderuit.
Maar natuurlijk wordt er dan beweerd dat het leven vol met mooie dingen zit, al die herinneringen aan fijne momenten en al die mensen die zoveel om je geven en waar jij zo veel om geeft.
Wie gelooft daar nou in? Die fijne momenten vergeet je toch wel en er zijn welgeteld twee mensen in mijn leven waarvan ik zeker weet dat ze me nooit zullen laten vallen of nare dingen achter mijn rug zullen zeggen.
Maar zijn twee mensen die ellende nou echt waard?