One.

De gehele tijd stond er een man aan mijn bed, terwijl ik niet zeker wist of ik hem herkende. "Hoe voel je - je?", deze vraag werd gesteld door een ander persoon. "Leeg" mompelde ik en ik onderdrukte een kreun vanwege mijn hoofd die gigantisch bonkte. "Ik laat jullie even alleen", de vrouw met de lange witte jas aan bleef nog even bij het bed staan toekijken. "Weet je wie ik ben?", dit keer was het de man naast mijn bed die sprak. "Mijn dokter" beantwoorde ik zijn vraag correct, tenminste ik dacht dat. Ruw en wild stond de man op en trok de vrouw mee, een stukje van mij verwijderd alhoewel ik ze nog steeds kon horen, daarvan waren ze niet bewust. "U zei dat het meeviel" viel de man uit en hij greep naar zijn haar. "We vertelden u dat ze grote, lege plekken in haar had", was het weerwoord van de vrouw. Kon iemand me niet vertellen wat er gaande was? "Ze weet verdomme niet eens meer wie ik ben?!" brulde de man en hij moest moeite doen om zich in te houden, "ik ben haar vader". Hij, de man met het grijze shirt aan, was zo gezegd mijn vader. "Kalm meneer, we gaan kijken wat we kunnen doen", en de vrouw snelde zich weg van mijn vader. "Prinses..", mijn vader kwam weer naast mijn bed zitten en streek met zijn duim mijn wang. Voorzichtig verwijderde ik zijn duim van mijn wang en zuchtte trillend. "Wat is er toch allemaal gebeurd?", deze vraag was niet bedoeld voor mijn vader, toch vatte hij dat zo op. "Veel liefje, er is zoveel gebeurd", de teleurstelling in zijn stem was niet te missen. "Kun je me vertellen wat er precies is gebeurd?" ik probeerde mijn stem zo smekend te laten klinken dat hij het wel móést vertellen. "Helaas wil de dokter niet dat je teveel teleurstellingen en schokken krijgt". Overdonderd richtte ik mijn blik weer op het plafond boven me. Wat voor verschrikkelijks moest er dan wel niet gebeurd zijn? "Geen zorgen, je bent in orde", hij perste met veel moeite een glimlach op zijn gezicht. Ik was in orde, herhaalde ik in mijn hoofd, hopend dat het écht tot me door zou dringen. "Ik blijf bij je, hoe de situatie ook is". Zijn woorden waren zo gemeend en echt, ze raakten me. Uit het gesprek van mijn vader en de vrouw, had ik op kunnen maken dat ik grote delen van mijn verleden niet meer wist. Erg leek het me niet. Beelden van héél vroeger drongen nog wel tot me door, maar de tijden daarna waren één groot, zwart gat. "Waar is mama?", ik wou net zo diep graven tot ik wist wat er met me was gebeurd. Spijtig beet mijn vader op zijn onderlip en een laagje water stroomde zijn ogen binnen. Ik herinnerde me niks, echt niks. Wat was er met mijn moeder gebeurd? "Ze is vijf jaar terug overleden", deze woorden waren zwaar voor hem, zo zwaar dat hij ze bijna niet uit zijn mond kreeg. Mijn moeder was overleden? Ze was vijf jaar geleden verwijderd van deze aardbol? Nu drukten de tranen ook achter mijn ogen en kon ik het niet laten om er één los te laten..