Prologue.

De jongen waar haar hart toe behoorde liet haar zonder pardon vallen, of eigenlijk hij liet haar hart vallen. Stukken spatte vervolgens uiteen en bleven verloren op de grond liggen. Zonder twijfelen kun je de conclusie trekken dat ze er kapot van is en ze alleen wil zijn. Het park is haar uitweg, niet alleen van haar. Harry Styles, de jongen met de machtige krullen en de betoverende glimlach. Hij wil háár beter leren kennen, maar zij hém niet. Uit angst en verdriet ziet ze de grote, zwaar belaadde vrachtwagen niet aankomen en is ze opslag dood, dachten ze. Ze overleefde het en kwam er zo gezegd heelhuids vanaf. De vrachtwagen had haar licht geraakt waardoor de schade hard meeviel. Één ding heeft ze verloren. Haar geheugen. Dingen zoals lopen gelukt haar nog wel, maar wat is er allemaal gebeurd in haar verleden? Ze moet nu blindelings vertrouwen op personen die ze misschien niet eens kent. Ze moet er maar vanuit gaan dat die persoon de waarheid toelegt. Sommige mensen maken hier maar al te graag gebruik van. Door de harde klap en het verlies van haar geheugen, weet ze niet meer wat liefde is, en dus kan ze niet meer van een jongen houden. Er was alleen één jongen waar ze ooit van gehouden heeft, maar wie weet ze uiteraard niet meer. Niemand die het haar verteld, bang om zijn of haar mond voorbij te praten. Ze zal en móet het uitvinden, want ze wil dat gevoel weer voelen. In films, in het park overal mensen die glimlachen met aan hun zijde hun geliefde. De jongen waar ze ooit van hield, kan haar dat gevoel weer geven, dat voelt ze. Haar grote missie is dan ook: