Battle 1.3

Ik schrijf alsof mijn leven er van af hangt. Het moet perfect zijn, we moeten winnen. Nee, we gaan winnen. Vooral van OneDirection.
Ik pak mijn gitaar erbij en speel wat ik tot nu toe heb. Tevreden stop ik de gitaar in de tas en loop ik door de voordeur. Ik stap behoorlijk door, want ik ben al laat. Als ik de zaal binnen stap kijk ze me nieuwsgierig aan. 'Oke,' begint Jake. 'je hebt zo'n blik. Jij hebt het lied af.' ik knik en geef ze de blaadjes. Gelijk kijken ze het door. 'Het gaat dus over Harry.' zucht Lisanne. 'Maar gaat dit niet een beetje ver. Ik bedoel, love the way that your heart breaks, with every injudges and deathly face.' 'Wat? Het hoort zo. Het is gewoon de waarheid.' kaats ik gelijk terug. Het klinkt misschien wat bitchy, maar zo bedoelde ik het niet. Lisanne knikt begrijpelijk en pakt een gitaar en microfoon. Bobsle gaat achter het drumstel zitten met een genietende grijns. Ik pak een microfoon. Jake pakt ook een elektrische gitaar en bekijkt de opgeschreven noten. Hij glinlacht bij het lezen van de woorden. Snap ik best. Ze zijn best hatelijk. 'Again.' leest hij hardop. 'Toepasselijke titel.' hij grijnst en ik tel af. En we beginnen met repeteren.

'Ik hou ervan!' roept Lisanne als we het al zo'n duizend keer hebben geoefend. Het gaat al zo goed, et kan onmogelijk misgaan op de Battle. 'Die eerste ronde is van ons! Ze zullen van ons gaan houden en op ons stemmen in de finale!' roept Jake uit. 'Ik hoor ze al roepen: En dan nu, de rockin legends, BITTER SWEET REVENGE! En dan gaat iedereen gillen!' met een domerige blik staart hij voor zich uit. Ik ben hem dankbaar. Ik ben ze allemaal dankbaar. Zonder hun had ik dit niet kunnen doen. En ik ga ze bedanken, door te winnen.