Living forever 9.3

Siva
‘Gaat het wel?’ vroeg ik bezorgt. Het meisje knikte. Ik verplaatste haar even in mijn armen zodat ze iets makkelijker te dragen was, maar zo kwam ze met haar hoofd tegen mijn schouder liggen. Ze verstijfde even, maar ontspande toen en ging iets gemakkelijker in mijn armen liggen. Ik liep rustig verder richting het dorp.
‘Ben ik niet veel te zwaar?’ vroeg ze ineens.
‘Je weegt haast niets,’ zei ik lachend. Ik stapte over een boomstam heen en ze rilde even van de kou. ‘Het duurt niet lang meer we zijn er bijna,’ mompelde ik. ‘Heb je nog ergens pijn.’
‘Je kunt beter vragen waar het niet pijn doet,’ zei ze lachend. ‘Maar ik leef nog en ga er niet dood aan.’ Ik knikte en we konden de lichtjes van het dorpje al zien. ‘Je mag me niet naar de deur brengen,’ mompelde ze ineens.
‘Hoezo niet?’ vroeg ik verbaasd.
‘Dan raakt mijn vader overstuur,’ mompelde ze zachtjes.
‘Wel je kan niet lopen en ik ga het je niet laten proberen,’ zei ik. ‘Overigens zal je vader toch wel overstuur raken als hij je ziet of je nu wel of niet naar huis gelopen bent.’
‘Ik woon iets buiten het dorp,’ mompelde ze. ‘Je moet het dorp door gewoon via de hoofdweg, het dorp uit lopen en dan zie je het vanzelf aan je linkerhand liggen.’
‘En je wilde dat hele eind vanuit het dorp gaan lopen?’ vroeg ik verbaasd.
‘Het had jou een hernia bespaard,’ mompelde ze verdedigend.
‘Ik krijg geen hernia,’ zei ik. ‘Je bent super licht.’
‘En jij een slechte leugenaar,’ mompelde ze. Ik lachte en ik hoorde hoe haar ademhaling langzaam werd. Even later lag ze te slapen in mijn armen.