--37--

Maud.

Hijgend plofte ik neer op de grond. De geur van natte en vochtige bladeren drong mijn neus in. Hoewel het bladerdak vrijwel helemaal dichtzat, liet ook het bos een aantal zonnestralen door. Het was koel (cool ) in het bos, maar als ik in een straal van licht ging staan, voelde ik de warmte langzaam over mijn lichaam verspreiden. Ik deed mijn ogen dicht en genoot van de warmte en de geluiden om mij heen. Het fluiten van vogels, het ritselen van bladeren en het ruisen van een beekje. Het ruisen van een beekje?! Opeens merkte ik hoe dorstig ik was en ik rende op het geluid af. Gelukkig had ik mijn drinken in een flesje meegenomen. Voorzichtig vulde ik het lege doorzichtige plastic flesje met helder water. Ik hoopte dat al het vuil naar beneden was gezakt en er niet veel bacteriën inzaten. Gulzig klokte ik de inhoud naar binnen, daarna veegde ik mijn mond af. Ik vulde het flesje opnieuw, maar dit keer liet ik het vol zitten en stopte het in mijn kleine tasje, die aan mijn schouder hing. Maar weer verder Maud! Dacht ik. En ik ging weer verder met Tom roepen.

Tom.
'Tommmm!....Tommm! Tom? Waar zit je!!! Tommm....'
Ik wilde schreeuwen: Hier ben ik! Maar ik deed mijn mond niet open. Ik kon me zo toch niet vertonen? Met roodbehuilde ogen, warrig haar, en in een niet echt vrolijke bui... Opeens haatte ik mezelf. Waarom moest Maud dit meemaken? Ik was het niet waard! Mijn zelfgenoeging daalde tot het punt nul.

Maud.
Waar zat Tom nou? Zat hij wel eigenlijk in het bos? Hij kon net zo goed ergens anders zijn. Misschien hadden Karin en Kiki me verkeerd gestuurd. Misschien was hij gewoon naar de WC, of misschien was hij hier wel, maar was hij alweer terug. Of hij was verder weggelopen. Ik zuchtte. Dit was onmogelijk. Tom vinden in een heel groot bos, was net als het zoeken van een speld in een hooiberg.
Net toen de hoop in mijn schoenen zakte en ik het wilde opgeven hoorde ik een geluid dat me bekend voorkwam....

Tom.
SHIT! Ik moest niezen en ik wist dat Maud nu naar me toe zou komen. Ik kromp in elkaar.
Ik geloof dat aliens mijn hersens overnamen, zo voelde het en ik voelde me licht. Toen werd het donker voor mijn ogen.

Maud.
Daar was Tom! Opgelucht rende ik naar hem toe en wilde hem omhelzen. Toen pas merkte ik dat hij niet opkeek of bewoog. Mijn opluchtig was opeens helemaal verdwenen. Het had plaats gemaakt voor angst en bezorgdheid.
'Tom?'
Tom bewoog niet. Ik raakte in paniek.
'Tom? Tom! Tom! Nee! Tom! Word wakker! Alsjebliefd!'
Ik hield zijn hoofd in mijn handen en de tranen liepen langs mijn wangen. alweer, maar dit keer om een andere reden. Ik streek met mijn hand het haar uit zijn ogen, die zo te zien ook gehuild hadden.

Tom.
Ik hoorde vaag snikken en mijn zicht was wazig. Toen plotseling was alles duidelijk. Maud was hier! MAud! Ik lachtte!
'Tom?'
Een teer stemmetje, de stem waarvan ik hield, klonk in mijn oren.
'Ja, Maud? Ik hou zo veel van je!'
Maud glimlachte. Ik waws alles vergeten. Alles behalve Maud. Ik vergat zelfs dat ik vroeger een jongen was die alle meisjes liet stikken, zijn zus pestte en alle kinderen uit de klas waarmee hij niet kon omgaan treiterde.