De startkamer

Ik word die ochtend vroeg wakker gemaakt. De voorbereidingen zijn best vroeg, maar de spelen zelf beginnen pas als de capitoolinwoners wakker zijn en kunnen kijken. Beetee, mijn mentor komt me ophalen. Wat er precies gaat gebeuren weet ik niet, dan gaan we naar een startkamer. Iedere tribuut heeft een eigen startkamer, en de startkamer wordt daarna ook niet meer gebruikt, omdat ieder jaar een nieuwe arena gebouwd wordt. Hoe de arena eruit ziet, weet ik niet. Dat zie ik pas als ik er ben.
'Kom maar mee,' zegt Beetee.
Ik kijk hem bedenkelijk aan, ik heb immers mijn pyjama nog aan. Ik kan moeilijk in mijn pyjama de Hongerspelen in. Ik denk even na. De tributen hebben toch allemaal hetzelfde aan? Wat dat is, verschilt van jaar tot jaar. Of krijg ik die kleren daar aan? En nog een belangrijke vraag: Hoe kom ik daar? Ik loop dus maar achter Beetee aan, want die weet het antwoord vast wel. Daarom brengt hij me natuurlijk ook ergens heen. We komen uit bij een hovercraft, een capitoolvliegtuig. Die worden vooral in district 6 gemaakt, geloof ik. Ons district houdt zich net met andere dingen bezig, in de fabrieken.
'Hier krijg je een volgchip in en wordt je naar je startkamer gebracht,' zegt Beetee, 'Vaarwel, en misschien tot na de spelen, als je gewonnen hebt.'
Meent hij dat serieus? Denkt hij echt dat ik kan winnen met mijn team? Zo veel is het niet vergeleken met acht beroeps. We zullen het vast langer volhouden dan anderen, maar winnen? Ik zie mezelf niet echt winnen. Maar ik ben wel van plan het een eind te schoppen. En dat lukt wél met mijn team. Ik hoop heel erg dat iemand uit ons team wint, en niet een beroeps, al is het wel waarschijnlijk dat er een beroeps wint. Ik ga in de Hovercraft waar ik heengewenkt wordt naar binnen. Daar zitten de andere meisjestributen. Het meisje uit district 6 zit te huilen. Minerva kijkt uitdrukkingloos voor zich uit, alsof ze amper doorheeft dat de Hongerspelen zo beginnen. Ik krijg van een vredesbewaker een volgchip in. Auw, dat doet pijn. Ik vertrek mijn gezicht niet en blijf strak voor me uit kijken. Dan gaat de deur dicht en vliegen we weg, naar onder de arena, waar iedereen in een startkamer komt. Ik heb geen idee hoe een startkamer eruit ziet, maar daar kom ik snel genoeg achter. Een tijdje later landt de Hovercraft ergens, en we stappen uit. De jongens stappen uit de Hovercraft naast me. De vredesbewakers drijven me uit elkaar en brengen me een gang in, die best kronkelt, zodat je niet weet welke tributen er naast je staan. Uiteindelijk komt ze in een startkamer, een donkere kamer met een kleine badkamer, en waar Migra, haar stylist staat.
'Je hebt nog wel even, ga maar even douchen,' raadt Migra me aan.
Ik doe mijn pyjama uit en ga onder de warme douche staan. Heerlijk. Thuis hebben we wel warm water, maar geen echte douche. Meestal ga je in bad, een tijl met warm water. Het schijnt dat ze in district 12 zich met koud water wassen. Ik zing zachtjes een liedje onder de douche, het is een slechte gewoonte van me om op rare momenten te zingen. Als ik dat in de spelen maar niet doe... Ik zet de douche even later uit, droog mezelf af aan een handdoek, en doe schoon ondergoed aan. Ik loop de badkamer uit, en loop naar Migra, die een tasje met kleren heeft. Ik krijg een tuniek aan tot net over mijn heupen, in het groen. De stof is licht, en beschermt je van geen kant. De broek is tot mijn enkels, met zwarte, ook koelende, laarzen eronder. Ik heb een riem om, met gaten waar ik wapens in zou kunnen hangen. Dat is wel fijn. Ik vermoed dat de arena warm is. Waarom anders zou ik zulke koelhouden kleren aanhebben? Ik hoop maar dat ik niet in een woestijn kom, ik kan niet zo goed zonder water, maar ik kan wel meer water drinken dan veel mensen, het hoeft niet perfect schoon te zijn, ik word niet zo snel ziek. Migra gaat mijn haar doen, maar ze doet er niet te veel mee, want dat staat niet bij mijn krullen. Ze maakt van de voorste plukken aan beide kanten een vlecht. Er zijn dus aan beide kanten een vlecht, en die worden met speltjes naar achteren gehouden. Zodat mijn haar niet in mijn gezicht gaat zitten. Dan krijg ik een hoed op, die onder mijn kin vastgehouden wordt door een lint. Zouden we naar een woestijn gaan? Of een jungle? Of iets heel anders wat warm is? Ik weet het niet en vraag het me af wat het is. Als je van te voren een idee hebt, ben je beter voorbereid.
'Het is tijd,' zegt Migra, 'Ik heb je aandenken nog.'
Mijn aandenken! Daar heb ik al die tijd bijna niet aangedacht! Migra stopt het onder mijn tuniek, in een zak. Ik wist niet dat die er is, waarschijnlijk om eten in te doen, of zoiets. Ik stap de buis in. Ik vind de buis maar eng, ik houd niet zo van kleine ruimtes. De lift gaat heel langzaam omhoog, en daarna zie ik Migra niet meer. Even later houdt de lift op, gaat de bovenkant open, en kom ik met mijn hoofd boven de grond uit, net als de andere tributen, die op willekeurige volgorde rond de hoorn staan. De opening van de hoorn is in Minerva's richting, er staan vier tributen tussen ons. Ceilena staat aan de andere kant. Wij moeten naar haar toe, want zij kan ons niet vinden, vrees ik. Ik kijk om me heen en bestudeer de arena. Veel water, en planten. Dit is overduidelijk een jungle. Voordelen van een Jungle: Genoeg eten en water, als je weet waar je moet zoeken. Nadelen van een jungle: Je wordt er snel ziek. Gelukkig is mijn immuunsysteem prima. Van ziektes heb ik bijna nooit last gehad, en ik heb als klein kind allerlei injecties gekregen. Ik hoor dat er afgeteld word. Ik bedenk wat te doen. Minerva kan de meeste spullen pakken. Op het domme meisje uit 4 na, staan alle beroeps ver van de opening van de hoorn. Minerva zou spullen uit de hoorn zelf kunnen pakken. Ik kan net in de opening kijken. Daar liggen de wapens, en tenten, dat soort spul. Vlak bij mijn plaat ligt een veldfles, en een stevige houten stok. Een meter verder ligt een lap plastic, wat je beschermt tegen regen, en een stuk kaas. Twintig meter verder naar voren ligt een roze rugzakje waar vanalles in zou kunnen zitten. Ik ga tot het rugzakje en dan naar Ceilena. Minerva gaat misschien wel, misschien niet naar de hoorn voor extra goede spullen. Dan vluchten we weg bij de hoorn, en zijn we voorlopig veilig.
'9... 8... 7... 6... 5... 4... 3... 2... 1...,' telt de stem af.
Dan gaat de gong...