~10~

We renden voor uren, hoewel Jake me na een tijdje op zijn rug nam omdat ik moe werd. Uiteindelijk kwamen we bij de grotten. "Hoe is het met de andere?", vroeg ik Jake. Hij veranderde terug en trok de kleren aan die ik hem gaf. "Niet veel. Dankzij Bella kunnen ze niets met hun gaven en komt het aan op pure kracht. Dus het is een gelijke strijd." "Maar als ze de Volturi vermoorden wordt de vampier wereld een chaos." "Doen ze niet Nessie.", zei Meggie Ik wist dat ze gelijk hadden. Mijn hele familie had het niet zo op geweld, de pack daarentegen zou het met plezier doen. Met de gevolgen voor hun rekening. Seth maakte een vuur en ik keek in de tas die ik van mama had gekregen. "Hoelang blijven we hier?", vroeg Meggie. "Een paar dagen. We houden contact met de rest en afhankelijk van wat er gebeurd gaan we terug of gaan we door.", zei Jake. "En wat is door precies?" "Ik zou zeggen naar Zuid-Amerika. Het probleem is alleen dat als de Volturi..." Seth hoefde zijn zin niet af te maken. Er konden twee dingen gebeuren: De Volturi zou mijn familie vermoorden en achter ons aankomen of mijn familie zou de Volturi overmeesteren en wij zouden geen gevaar meer lopen. Nee, er was nog een derde ding. De Volturi deed net zo idioot als de eerste keer, deed nik sen ging ons daarna nog steeds opjagen. Het zou zo'n kat-en-muis spelletje worden en daar had ik geen zin in.

We aten in stilte terwijl Meggie op wacht stond. Ik had geen zin in eten, ik wilde jagen. "Ga slapen kleine.", zei Jake tegen mij. "Ik wil niet slapen." Ik was veel te hyper, ondanks alles. Seth veranderde in wolf en ging liggen. Jake deed het zelfde en ging tegen mij aanliggen. Meggie glimlachte even naar me. De jongens waren al snel in slaap gevallen. Typisch. Ik wou dat ik de zelfde gave had van elk willekeurig moment wanneer ik er zin in had in slaap vallen. Buiten begon het te onweren. Ik haatte storm. Meggie zag mijn gezicht en glimlachte. "Meggie, ik voel me schuldig. Als er iets met mijn familie gebeurd is het mijn schuld. Omdat ik een watje ben en vlucht.", zei ik. Ze glimlachte. "Het is niet jouw schuld. En dankzij jouw moeder is het een gelijke strijd. Maak je geen zorgen. Ga slapen, ik maak jullie wakker als er iets gebeurd." "Ik kan zo toch niet slapen? Ik ben veel te hyper." "Ga lekker tegen Jake aanliggen, dat helpt vast.", zei ze met een knipoog. Ze pakte een deken voor me en begon zachtjes te zingen. Het werkte. Ik viel snel in slaap.