Vuurnatie - 152

“Yle”, zei ik zacht. “Ze is hier doodongelukkig. Voor haar is het nog veel erger dan voor jou, Diana. Ze is nog een kind, Yue was haar moeder. En niemand hier die haar begrijpt. Zolang de soldaten er zijn, en die lopen de hele dag door het kasteel, kunnen zelfs Keylina en ik met moeite vriendelijk voor haar zijn. En als we dat ’s avonds wel kunnen is ze in de war en kwaad, de ene moment doen we alsof we haar niet begrijpen, alsof het ons niet kan schelen, en de andere moment zijn we plots ontzettend vriendelijk.”
“Dat kan toch niet, Lizzie, hoe kan ze het dan ooit verwerken?”, protesteerde Diana.
“Niet”, zei ik zacht. “Niet hier, zolang die soldaten hier zijn, en dat kan nog lang duren. Ze moet ergens heen waar er geen soldaten zijn, waar ze wel begrepen wordt, waar ze veilig is.”
“Wil je haar wegsturen?”, protesteerde Diana.
“Niet wegsturen, ergens heen laten gaan waar ze, ondanks het feit dat haar moeder gestorven is, veilig en gelukkig kan zijn. En zo is er maar één plaats.” Diana leek het plots te begrijpen.
“Je wil dat ze bij mij komt wonen.”