Vuurnatie - 149

Een paar weken lang had ik regelmatig ruzie met Yle, ze was compleet in de war. Ik kon het haar niet kwalijk nemen, ze leefde letterlijk tussen de vijand. Mensen van de waterstam werden zo veel mogelijk uit het paleis gehouden. De weinige bedienden die er nog waren durfden nooit iets te zeggen en probeerden zo onopgemerkt mogelijk te blijven. Keylina en ik hadden ons best gedaan de soldaten zo veel mogelijk op hun schepen te laten slapen, maar overdag konden we hen niet uit het paleis houden. Katara kon ook niet langer binnenkomen wanneer ze wou, de soldaten hielden haar elke keer tegen, en zelfs Keylina en ik konden haar niet vaak toestaan binnen te gaan, naar Yle. Ze moest het op voorhand met ons afspreken, via haar moeder. Diana kon het paleis wel in, maar niet verder dan de troonzaal.
Ik zat op een avond bij Yue, en vertelde haar over mijn zorgen en problemen.
“Lizzie, zo kan Yle niet leven”, zei Yue zacht.
“Ik weet het, maar ik kan er niets aan doen”, verzuchtte ik.
“Stuur haar naar Diana”, opperde Yue. “Daar is ze veilig. Het is niet perfect, maar beter dan hoe het nu is.”
“Goed dan”, knikte ik aarzelend. “Als ze akkoord gaat. Ik spreek er eerst met Diana over. Ik kan Yle niet dwingen ergens anders te gaan wonen.”
“Probeer haar te overhalen, Diana en Katara zullen je wel helpen”, zei Yue. “Echt, het is het beste voor haar.”
“Je hebt gelijk”, knikte ik. “Ik bespreek het morgen meteen met Diana.”
“Bedankt”, zuchtte Yue.