De 100e Hongerspelen - 30

“Ik weet zelfs niet of ik jou wel kan vertrouwen”, merkte Ian op. “Maar goed, ik ga wel even mee om hem te zeggen dat hij eerlijk moet zijn.” Hij keek naar Vania. “Wacht je hier of kom je mee?”
“Zou ik nog even naar Rue mogen?”, vroeg Vania aarzelend.
“Doe maar”, knikte Adriënne. Ian gaf Vania snel een kus, voor hij samen met Adriënne naar Xandrijn ging. Vania ging naar de EHBO.

“Hoe is het met haar?”, vroeg Vania aan Toista.
“Ze slaapt nog steeds”, zuchtte hij. “Ze zeggen dat ze geopereerd moet worden zodat die elleboog genezen is tegen dat jullie naar de arena moeten, maar dan kan ze niet meer trainen.”
“Ik weet het”, knikte Vania. “Adriënne Snow en de hoofdspelmaakster zijn komen vragen wat het beste voor haar is, trainen of die operatie.”
“Aan jullie?”, vroeg Toista stomverbaasd.
“De hoofdspelmaakster is naar de trainers gegaan, Adriënne kwam eerst naar Ian en mij en is nu naar Xandrijn. Ik denk dat ze het aan ons vraagt omdat wij met Rue getraind hebben.”
“Va-nia?”, vroeg Rue zacht.
“Hé, Rue, ben je wakker?”, glimlachte Vania. Ze liep naar Rue toe.
“Pijn”, zuchtte Rue.
“Ik weet het, Rue”, zei Vania zacht. “Dat gaat wel weg na een tijdje.”
“Kan je rechtzitten?” De verpleegster kwam binnen. Rue probeerde recht te komen en Vania hielp haar.
“Duizelig”, fluisterde Rue.
“Blijf zo maar even zitten, dan gaat dat over”, zei de verpleegster.

Adriënne en Peli kwamen de EHBO binnen.
“En?”, vroeg Toista meteen.
“We denken dat trainen haar niet zo veel zal helpen”, zei Peli kalm. “Als ze kan mag ze de dag van de interviews nog even komen oefenen, met maximaal één andere tribuut of mentor.” Ze keek even naar Vania. “Maar natuurlijk enkel als de dokters zeggen dat ze er klaar voor is.”
“Oké”, knikte Toista opgelucht.
“Wat?”, vroeg Rue, ze begreep er niets van.
“Ze gaan je weer laten slapen”, zei Vania met een glimlach. “En terwijl je slaapt gaan ze je opereren, ze gaan iets met je elleboog doen zodat de pijn veel sneller weg is.”
“Oh”, zei Rue zacht. “Je blijft toch bij me hè?”
“Nee, Rue”, zei Toista kalm. “Vania moet gaan trainen, ik blijf bij je.”
“Oké”, gaf Rue met tegenzin toe. “Wanneer zie ik Vania weer?”
“Na haar training”, zei de verpleegster kalm.
“Tot vanavond, Rue”, zei Vania met een glimlach. Ze stond op en ging weer verder trainen.