De 100e Hongerspelen - 26

Vania knielde bij Rue neer en schrok toen ze zag dat diens elleboog behoorlijk hard bloedde. Zonder nog naar de anderen om te kijken nam ze Rue in haar armen.
“Sst, Rue”, suste ze het meisje. “Ik breng je naar de verpleegster, die helpt je wel. Je moet niet bang zijn, die pijn gaat wel weg.” Ze droeg Rue de eetzaal uit, recht naar de EHBO.

“Wat is er gebeurt?”, vroeg de verpleegster meteen toen ze Rue’s bloedende elleboog zag.
“De beroeps weer, ze hebben haar doen vallen”, zuchtte Vania.
“Zet haar hier maar neer”, wees de verpleegster. Ze bekeek voorzichtig Rue’s elleboog. “Dat moet gehecht worden”, zuchtte ze. Ze keek naar Vania. “Bedankt om haar te brengen, meisje, ga nu maar weer eten, ik zorg wel voor haar.”
“Nee!”, schrok Rue. Ze greep Vania’s hand met haar goede arm.
“Ik blijf”, zei Vania kalm. Ze nam een stoel en ging naast Rue zitten. De verpleegster keek haar verbaasd aan.
“Goed dan”, gaf ze toe. “Blijf maar.” Ze liep naar de ruimte ernaast en kwam terug met een beker drinken, die ze aan Rue gaf. “Drink dit even op, dan val je in slaap en doet het geen pijn meer.” Rue keek de verpleegster angstig aan.
“Toe maar”, moedigde Vania Rue aan. “Ze zal je geen kwaad doen. Ik ben er toch?”
“Je blijft toch bij me hé?”, smeekte Rue.
“Zo lang ik kan”, beloofde Vania. “Ik zorg dat niemand je iets aandoet.” Rue dronk aarzelend het drankje op, en ging daarna liggen zoals de verpleegster vroeg. Het duurde niet lang voor ze in slaap viel. De verpleegster keek Vania even aan.
“Nou, als je dan toch hier blijft zal ik je maar wat te eten geven, tributen moeten goed eten.” Ze nam een bord, twee broodjes en een stuk kaas. “Hier, ik eet straks wel iets.”
“Dank u”, zei Vania verbaasd.