De 100e Hongerspelen - 25
Dag twee van de training. Xandrijn ging met Rue meteen naar Vania en Ian.
“Hoi Rue”, glimlachte Vania hartelijk.
“Hallo”, fluisterde Rue.
“Zou je het leuk vinden om een paar dingen met Ian en mij te doen?”, stelde Vania voor. Rue keek aarzelend naar Xandrijn.
“Doe maar, ze is heel lief”, moedigde Xandrijn het meisje aan. “Je bent toch niet bang van Vania hé?”
“Nee”, zei Rue met een glimlach. Vania stak haar hand naar Rue uit, en Rue volgde haar. Er was afgesproken dat ze Rue toch niet alleen de zogenaamd veilige dingen zouden laten doen, uiteindelijk moest ze net als alle anderen de arena in. Daarom gingen ze nu eerst naar het onderdeel klimmen. Rue was wel wat bang om zo hoog te moeten klimmen, maar de trainer beloofde dat ze niet zou vallen en Vania en Ian klommen met haar mee. Na het klimmen gingen ze messen werpen. Nu werd Rue pas echt bang, maar Vania hield vol dat ze er niemand mee pijn hoefde te doen, dat ze er eten mee kon vangen. Het duurde een hele tijd, maar uiteindelijk konden het meisje overhalen. Daarna stuurden ze haar naar het onderdeel eetbare insecten en gingen ze zelf worstelen.
Xandrijn, Vania en Ian zaten samen aan tafel. Rue kwam angstig de eetzaal in en zocht hen. Vania wenkte haar, en Rue haastte zich opgelucht naar haar toe. Daarbij moest ze echter de tafel van de beroeps passeren, en een van hen, Adan uit twee, stak zijn voet uit en liet haar vallen. Rue schreeuwde het uit van de pijn, ze was met haar elleboog hard tegen een stoel gevallen. Vania en Ian, die hand in hand hadden gezeten, sprongen tegelijk op met Xandrijn en renden naar Rue toe. Dit keer waren ze niet de enigen, meerdere tributen stapten kwaad op de lachende beroeps af, zelfs een van de beroeps vond dat ze erover gingen.
“Eén keer, dat kan ik nog begrijpen, maar geen twee, en deze keer heeft ze zeker niets verkeerd gedaan.” Het was Odette, een 18-jarig meisje uit district vier.
Vania knielde bij Rue neer en schrok toen ze zag dat diens elleboog behoorlijk hard bloedde. Zonder nog naar de anderen om te kijken nam ze Rue in haar armen.
“Sst, Rue”, suste ze het meisje. “Ik breng je naar de verpleegster, die helpt je wel. Je moet niet bang zijn, die pijn gaat wel weg.” Ze droeg Rue de eetzaal uit, recht naar de EHBO.
Reageer (4)
IK HAAT DIE ******************** BEROEPS
1 decennium geledenIK KOM ZE PERSOONLIJK AAN DE MUTILANTEN VOEREN
leest verder
ben het met Eef95 eens
1 decennium geledenstomme beroeps wie denke die wel da die zijn da die zo tege een klein meisje doen ze is amper 7 jaar(denk ik of was et 9 jaar?) die beroeps:@
snel verder
Oké, iedereen die recht gesprongen is om haar te helpen aanspreken over het bondgenootschap (heeft de hele situatie toch nog nut
)
1 decennium geledensnel verder
Nee!!
1 decennium geledenDie stomme #*^ beroeps!
hoe durven ze!!!
Venia is lief<3(H)