De 100e Hongerspelen - 24

“Lieve Vania, ik beloof je, na deze Spelen hoeft je familie geen honger meer te hebben”, zei Ian zacht. “Als je het overleeft, met of zonder mij, zal je zo veel geld krijgen dat je niet meer weet wat je er mee kan doen. En anders zorg ik ervoor dat mijn ouders hen geven wat ze nodig hebben.”
“Dat kan je niet vragen, Ian, ze kunnen dat niet voor elke tribuut doen.”

“Maar jij bent niet zomaar elke tribuut, Vania, jij bent het meisje van wie ik zielsveel hou”, suste Ian. “Geloof me, mijn ouders zouden het graag doen, voor jou.”
“Oké”, glimlachte Vania opgelucht, en drukte dankbaar een zoen op Ians wang. Ian wilde haar vastpakken en stevig kussen, maar Vania weerde hem af. Ian keek verbaasd op. Vania glimlachte enkel even, legde het boek veilig weg en trok Ian mee naar de zetel. Daar gaf ze zich volledig over aan zijn kussen en zijn liefde.

“Ahum”, hoorden ze plots iemand kuchen. Geschrokken veerden ze op. Het waren Inne en Portia, de stylisten.
“Smoorverliefd, Portia, ik zei het toch”, grijnsde Inne. “Maar dat soort dingen zou ik liever doen waar ik niet gestoord kan worden.”
“Oeps”, grinnikte Vania.
“Hou jullie liever in als anderen het kunnen zien”, zei Portia, die er in tegenstelling tot Inne niet om kon lachen. “Je zou er ook mensen mee kunnen kwetsen.”
“Sorry, Portia”, zei Ian berouwvol. “We lieten ons even gaan.” Hij begreep heel goed wat Portia bedoelde met anderen kwetsen, mensen die hun geliefde waren verloren, zoals ze zelf Cinna verloren was.
“Laten we het maar vergeten, maar doe dat soort dingen in het vervolg op je kamer, afgesproken?”
“Natuurlijk”, zei Vania.
“Waar zijn jullie mentoren?”, vroeg Inne.
“Mam en pap zijn beneden, bij elf, iets bespreken”, zei Ian.
“We zouden graag Rue helpen, ze is nog zo jong”, legde Vania uit.
“Dat is heel mooi van jullie”, glimlachte Inne bemoedigend.