De 100e Hongerspelen - 19

De verpleegster wendde zich tot Vania. “Ken je haar?”
“Nee, ik zag het enkel gebeuren en ik ben gaan helpen.”
“Dat is mooi van je, ze is nog jong en kan wel hulp gebruiken, maar verwaarloos jezelf niet”, raadde de verpleegster haar aan. Vania knikte. “Ga maar verder oefenen, het is niets ernstig, ze kan zo ook weer komen trainen.”
“Oké”, ging Vania akkoord, en ze liep naar Ian en Xandrijn die stonden te wachten.

“Je bent echt een schat”, zei Ian, en gaf Vania een zoen.
“Bedankt om haar te helpen”, zei Xandrijn.
“Geen probleem”, glimlachte Vania. “Ze is oké, enkel een paar schrammen en een blauwe plek. De verpleegster zei dat ze zo weer kan komen trainen.”
“Gelukkig”, zuchtte Xandrijn. “Rue is te jong om de arena in te gaan.”
“Dat vind ik ook, die stomme spelmakers ook”, gromde Ian. Hij keek naar de tribunes waar de spelmakers zich zaten te vermaken, en keek daarbij tot zijn ontzetting recht in de ogen van Adriënne. Even keken ze elkaar aan, tot Adriënne zich afwendde. Ian zag dat ze zich niet op haar gemak voelde. Ze gebaarde naar iets, Ian keek om en zag dat Rue al weer terug kwam. Nog even keken ze elkaar aan, en op de manier waarop Adriënne naar hen en Rue keek wist hij dat ze het goed vond dat ze hadden ingegrepen.

Rue kwam naar hen toe en liep meteen naar Xandrijn.
“Blijf in het vervolg zo veel mogelijk uit hun buurt”, raadde Xandrijn haar aan.
“Oké”, fluisterde Rue. “Wat moet ik nu gaan doen?”
“Ga daar maar heen, naast de struiken, dan kan je touwen leren knopen”, zei Xandrijn. Rue keek hem even aarzelend aan, en keek daarna naar Vania en Ian.
“Dit is Ian”, zei Vania met een glimlach. “Ga maar oefenen, dat gaan wij ook doen.” Rue liep gehoorzaam naar het onderdeel strikken leggen. Xandrijn ging weer naar de messen en Vania en Ian keerden terug naar het onderdeel vuur maken.