De 100e Hongerspelen - 18

“Gaat het?”, Vania knielde bij het meisje.
“J-j-ja”, stamelde Rue. Vania hielp haar recht.
“Hoe heet je?”, vroeg ze zacht.
“Rue”, fluisterde ze.
“Ik ben Vania.” Ze keek of Rue erg gewond was geraakt. Gelukkig waren het maar een paar schrammen, en iets wat een blauwe plek zou worden. “Kom, we gaan je even laten verzorgen.”

Ian was recht op de beroeps afgestapt.
“Kunnen jullie wel tegen zo’n klein meisje?”, spotte hij. “Hou dat vechten toch gewoon voor in de arena, daar heb je nog kansen genoeg, maar gedraag je hier een beetje als mensen.”
“Dat kind is het niet waard om de arena in te gaan”, spotte iemand, een beroeps.
“Daar heb je volkomen gelijk in”, stemde Ian in. “Ze hoort veilig thuis te zitten. Maar zij is tenminste niet zo laf als jullie, om iemand te pesten die kleiner, zwakker en alleen is. Durven jullie wel tegen mensen die even sterk zijn als jullie? Ik wed van niet!” Uit zijn ooghoek zag hij hoe Vania het meisje recht hielp. Hij draaide de beroeps de rug toe om naar Vania te gaan, maar zag dat de man uit elf naar hen toe kwam.

Xandrijn werd kwaad toen hij zag wat er gebeurd was. Durfden die smerige beroeps wel? Rue verdiende dit niet! Hij gooide snel het laatste mes dat hij in zijn hand had weg en stapte op Rue en de beroeps af. Tot zijn verbazing zag hij dat die twee uit twaalf er eerder bij waren dan hij en tussenbeide kwamen. Hij stapte op hen af, recht naar de beroeps en de jongen uit twaalf, de zoon van Katniss Everdeen en Peeta Mellark.
“Wacht maar tot in de arena, dan zal het lachen jullie wel vergaan”, siste hij kwaad tegen de beroeps. “Wedden dat de helft van jullie eerder sterft dan zij?” De beroeps lachten alleen en gingen verder. Xandrijn wendde zich tot Ian.
“Bedankt om haar te helpen”, zei hij simpel. “Ik ben Xandrijn.”
“Ian”, stelde Ian zich ook voor. Ze keken allebei naar Vania, die intussen met Rue naar de EHBO ging.

“Wat is er aan de hand?”, vroeg de verpleegster meteen.
“Ze liep per ongeluk tegen iemand aan en hij duwde haar omver”, zei Vania.
“Kom maar hier, meisje, dan zal ik dat eens snel verzorgen”, zei de verpleegster vriendelijk. Ze ontsmette de schrammen en gaf Rue ijs om tegen haar blauwe plek te houden. De verpleegster wendde zich tot Vania. “Ken je haar?”
“Nee, ik zag het enkel gebeuren en ik ben gaan helpen.”
“Dat is mooi van je, ze is nog jong en kan wel hulp gebruiken, maar verwaarloos jezelf niet”, raadde de verpleegster haar aan. Vania knikte. “Ga maar verder oefenen, het is niets ernstig, ze kan zo ook weer komen trainen.”
“Oké”, ging Vania akkoord, en ze liep naar Ian en Xandrijn die stonden te wachten.