#O3.

Na ongeveer een kwartier wachten, stond iedereen in een groot vak, afgesloten met touw. De spanning was voelbaar. De jongens en meisjes stonden gescheiden. Ik tuurde naar de andere kant of ik ergens mijn vriendje Morris zag. Daar stond hij. Haar in de war, lieve glimlach, nette kleren aan. Ik wilde naar hem schreeuwen en zeggen dat alles goed kwam, maar iedereen was stil, en ik wilde die stilte niet doorbreken, want waarschijnlijk betekende dit dat er iets ging gebeuren. Ik had het goed, even later verscheen er een vreemde vrouw op het podium. Zowel haar haar als haar make-up was blauw. Haar kleren waren ook blauw, en op de een of andere manier straalde ze een blauwachtige glans uit. Ze had een raar instrument bij, waardoor haar stem over het hele veld schalde.
'Hallo, en welkom bij de 75ste Hongerspelen.'
Niemand zei iets.
De vrouw praatte een tijdje en toen kregen we een film te zien over de spelen. Ik wilde mijn hoofd afwenden, maar om een of andere reden wilde ik het toch zien. De film duurde een paar minuten, maar wat ik ervan heb gezien was ronduit gruwelijk. Het ergste was nog dat Katlyn nmiet meer naast me stond, want de oudere kinderen moesten achter gaan staan. Mijn vriendinnen Annarose en Isabelle waren ook nergens te bekennen.
'Zoals jullie weten, is vandaag de dag van de trekking.'
Dat wist ik, dat wist iedereen.
Er kwamen twee mannen aan, die twee potten op wieltjes naar het podium rolden. Er zaten honderden briefjes in. Onze briefjes. Briefjes met onze namen. Op een van die briefjes stond ook mijn naam. Noalynn Cassidin, stond op een van de briefjes. Als ze die nou maar niet pakte, dat briefje. Maar toen dacht ik weer aan de belofte van Katlyn en was ik weer gerustgesteld. De vrouw ratelde nog een tijdje door, maar ik hoorde mijn eigen hartslag te luid om haar te kunnen verstaan.
'We beginnen met de jongens.'
Ik schrok op.
Niet Morris, bad ik. Niet Morris, laat het alsjeblieft Morris niet zijn.
De vrouw deed op een idiote manier haar ogen dicht, en graaide met haar blauwe handschoen tussen de briefjes. Ze had er eentje te pakken. Ik hield mijn adem in. Ze liet het briefje weer los, en pakte een nieuw briefje. Deze liet ze ook weer los. Ze pakte weer een nieuw briefje. Ze trok haar hand terug. Heel voorzichtig vouwde ze het briefje open.
Het leek een eeuwigheid te duren voordat ze de naam zij die op het briefje stond.
'En de gelukkige is...'