#O2.

Ik hield de hand van mijn grote zus Katlynn stevig vast.
Mijn sandalen sloften over het grind. 'Ik wil niet,' zei ik zachtjes.
Katlyn kneep even in mijn hand. 'Je zult toch moeten Noa. Je hoeft nergens bang voor te zijn. Ik beloof je, als jij wordt gekozen, zal ik vrijwijllig voor jou in de plaats gaan.' Ik keek mijn grote zus aan. 'Echt?' Ze glimlachte. 'Echt.'
Er viel een baksteen van me af.
We waren aangekomen bij de rij met kinderen, die zich allemaal moesten inschrijven. Na een paar minuutjes waren we aan de beurt. 'Naam?' Vroeg een vrouw. 'Noalynn Cassidin.' De vrouw schreef mijn naam op. 'En Katlyn Cassidin.' Voegde Kat eraan toe. We kregen een prikje, en moesten toen tussen de andere kinderen gaan staan. Het wachten duurde lang, iedereens naam moest opgeschreven worden, en iedereen moest geprikt worden. Maar ik was niet bang. Het zou niet erg zijn als ik gekozen werd. Katlyn was vier jaar ouder dan ik, ze was goed met bijl en boog, ze was sterk, ze was snel en ze was slim. Katlyn was alles wat ik niet was. Ja, Katlyn zou het goed doen.
Maar waarom klopte mijn hart dan tien keer zo snel als normaal?