Prologue #OO.

Ik had nooit gedacht dat mijn leven zo zou lopen. Nooit.
Mijn warme tranen vermengden zich met bloed.
Ik legde mijn borst op haar koude lichaam. Het drong tot me door, ze leefde niet meer, ze was dood.
Ik huilde de ogen uit mijn hoofd, het kon me niets meer schelen dat ik van alle kanten werd gefilmd. Voor hen was het een spel, een manier van vermaak. Ze hadden geen idee van wat de waarde was van hun leven en dat dat als je hier stond, zomaar in één seconde weg kon zijn. Het was zo onwerkelijk dat ik hier lag, diepongelukkig, voor het vermaak van anderen. Moest ik ze deze lol echt gunnen?
Ik stond op en liet haar achter.
Nog één keer keek ik achterom en blies haar een kushandje toe.
Vaarwel, lieve Leesha.