Book 3 - 68
Amelia
"Amelia schiet op!" schreeuwde John. Ik noemde hem nooit pap. Dat was hij niet waard. Hij was meer een kwelgeest dan een vader voor me. Mijn leven was alleen maar meer verpest sinds hij er was. Ik pakte mijn tas en rende de auto in.
John reed al snel weg. "hoe kan je toch zo gek zijn op die 5 homo jongens?!" zei John. Daar ging ik maar niet op in...
Normaal zou ik er op in gaan maar vandaag niet! Misschien zou hij zich bedenken. Dat wilde ik zeker niet. Vandaag zou zeker de beste dag van me leven worden!
Ik ging eindelijk de jongens zien! Al had ik daar wel iets voor over moeten hebben...
Maar je moest er iets voor over hebben. John stopte de auto. Ik stapte uit en rende door een steeg die een stukje verder was. Zo hoefde ik hem temisnte niet te zien of hem te bedanken. Toen ik een paar straten verder was gelopen bestefte ik me hoe ver ik was. De zaal was aan de andere kant van de stad! Nu mocht ik fijn dat hele stuk gaan lopen..
Ik liep stevig door en nam de snelste wegentjes. Mijn gezicht deed pijn van de kou. Waarom was het geluk niet aan mijn kant?
nog maar een klein stukje en dan kon ik gewoon een trein nemen of een bus! Mijn blik ving een auto op. Er stonden wat mensen omheen. Fijn dat ook nog... De groep liep langs me. Ze zagen er uit als een soort gangsters met die mutsen en brillen op. Ik keek naar de grond. Misschien zou niemand met me praten.. Twee van de jongens zaten te klieren. De één duwde de ander. Jammer genoeg liepen ze achteraan.
De langste jongen duwde de ander terug.
De jongen viel en duwde me per ongeluk omver. Maar het kon ook door de sneeuw komen dat hij viel. Zijn krullen staken nogal uit zijn muts en hingen helemaal voor zijn gezicht. "het sp-"
"maakt niet uit ik herken het wel." onderbrak ik hem. Hij trok me overeind en pakte mijn tas van de grond. Ik nam mijn tas aan. Mijn cd viel er uit die hij net op tijd opving. Hij bekeek de voor en achterkant. "One Direction. Goede keuze." zei hij met een glimlach. zijn stem klonk bekent maar ik had geen zin om er overna te gaan denken. "ja meeste jongens vinden het niets." hij gaf me mijn cd die ik meteen in mijn tas deed. "ik vind ze wel goed. Mag ik vragen wie je favoriet is?"
Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. "Harry, maar helaas vind iedereen hem ook al leuk."
Hij beet op de binnenkant van zijn lip. "misschien zou er een kans in zitten dat hij jou uitkiest."
"dat denk ik niet.. Die kans is wel één op duizende. Mijn stiefvader zei tegen me dat ik nooit goed genoeg voor hem zou zijn. Zelfs niet als hij nu voor me zou staan en ik met hem zou praten al ik nu met jou deed."
Hij keek even naar de groeg en toen weer naar mij.
"zijn je ouders ook gescheiden?"
Ik knikte.
Zijn ouders dus ook..
Ik deed mijn tas om mijn schouder maar deed hem meteen weer af.
De jongen keek me vaag aan. Hij keek naar mijn schouder en trok een beetje aan mijn shirt. "oh my.. Je bloed en ook niet zo'n klein beetje!" zei hij. Fijn dat ook nog... "dat komt wel goed. Als ik Harry op het podium zie dan vergeet ik alles vast." de jongen werd geroepen door de anderen.
"waar sta je misschien zie ik je nog." "voor het podium ergens vooraan in vak A." "Dan kom ik je zeker wel tegen." zei hij lachend. We namen afscheid en liepen verder. Er was iets raars aan die jongen..
Maar ik had geen tijd om erover na te denken. Ik rende het paron waar de trein vertrok en sprong de trein in.
net op tijd...
Reageer (4)
Ik haat mijn pa hij had het internet afgezet -_- maar nu ben ik weer terug
1 decennium geledensnel verder!!
leeeeuuuuuuk stukj !!!!!
1 decennium geledenomg snel verderr pls plaats vanavond ng een stukj?
xx
Oe, super stukje.
1 decennium geledenZe stond denk k gewoon tegen Harry te praten en hed het niet door ?
Zou k ook wel hebben.
Blijf zo verder schrijven
Owkaay... Ik was al gek, maar ben dat nu minsten duizenden keren meer als eerst...
1 decennium geleden