The Fight.

Na een paar seconden sloeg het in mijn zusje tevens mijn allerbeste vriendin en mijn vader mijn beschermer weg! Voor altijd. Ik barstte in tranen uit. “Mijn vader hoe kon hij weg zijn dat is onmogelijk mijn vader is onverwoestbaar.” “en Lilly waar had zij dit aan verdiend zij is de eerlijkheid zelve een engeltje.” zei ik snikkend. Toen kwam mijn ''moeder'' binnen (nep)huilend. Met mijn 2 oudere zussen achter haar aan Amy en Veronique (Vero) de tweeling. Zij waren 1 jaar ouder dan mij en vonden zichzelf zó geweldig. Net zoals mijn moeder die dacht hetzelfde over hun als zij van zichzelf. Nadat mijn moeder een poosje met hem heeft staan praten zei de dokter me gedag en ging weg. “Dag” mompelde ik nog na snikkend. Meteen kwam de oude vertrouwde verwaande blik weer in mijn moeders ogen. “er gaat veel veranderen jongedame.” zei ze op een gemeen toontje. “maar....” wou ik er tegenin brengen. “niks gemaar ten eerste ga je nu uit die kamer van je die krijgt zij.” zei ze wijzend naar Amy. “Jij kan wel op zolder slapen.” “je gaat per direct naar een gewone school.” “en als laatste we gaan de hulp ontslaan haar klusjes kan jij wel doen.” “oh en je maakt al Amy's en Vero's huiswerk.” Het leek haar niet te realiseren dat ik net mijn vader en kleine zusje heb verloren. En zij haar man en dochter. “Hoe kun je daar aan denken” schreeuw ik tegen haar. “je hebt nota bene net je man en dochter verloren en jij praat al over wat er gaat veranderen.” Die had ze niet verwacht maar had meteen al haar antwoord klaar. “je weet donders goed waarom ik met jou vader ben getrouwd en dat kleine zusje van jou heb ik nooit gewild.” “jou ook niet trouwens.” vuurde ze terug. Ik wist dat mijn moeder me niet mocht maar dit had ik nou ook weer niet verwacht. Agatha (zoals ik haar van die dag noemde) was na die woorden de kamer uitgestampt. Met haar 2 slaafjes achter haar aan. vanaf toen ging alles slecht. Ik kreeg angstaanvallen. Van de eenzaamheid zei de dokter. Mijn vrienden kwamen best vaak langs. Maar het was nou niet echt dat ik little miss sunshine was. Toen ik na een paar weken eindelijk uit het ziekenhuis mocht werd het alleen maar erger. Ik werd naar de achtergrond gedrukt en liet dat gewoon toe. Normaal zou ik ertegen vechten maar waarom zou ik nog. Ik verwaarloosde mijn vrienden en werd de grond in geboord door mijn moeder en zussen. Ik voelde me alsof ik niks waard was.