The accident!!!

Ik voel een grote pijn scheut door mijn hoofd gaan. Ik word wakker, maar kan mezelf niet zover krijgen om mijn ogen open te doen. Ik ruik een rare geur en hoor een apart piepje. Een irritant piepje, maar toch ergens vaag bekend. “hartmonitor” dacht ik na een paar seconden. “Dat piepje komt van een hartmonitor. Maar een hartmonitor betekent..... betekent. Ik lig in een ziekenhuis.” Ik open mijn ogen en zie dat ik gelijk heb. Ik lig in een ziekenhuiskamer aan een hartmonitor. De kamer alleen al is angstaanjagend laat staan de stilte en vooral de gedachten die die stilte met zich mee brengt. Even vraag ik me af hoe ik hier kom. Maar dan herinner ik het me weer : de vrachtwagen, de koplampen , de piepende remmen en dan..... de klap. Opeens schrik ik op : MIJN VADER..... LILLY MIJN KLEINE ZUSJE. WAAR ZIJN HUN, ZIJN ZE OKE, LEVEN ZE NOG. Ik voelde de tranen opwellen. Op dat moment komt er een dokter binnen en ik veeg mijn tranen weg. “ah je bent wakker” zegt hij. Ik wil hem meteen bombarderen met vragen maar hij gaat al weer verder met praten. “ik ben dokter Evans” stelt hij zich voor. Voor hij ook maar uitgepraat is begin ik hyperactief vragen te stellen over mijn vader en mijn zusje. Maar hij sust ze weg. “vragen komen zo wel.” Hij kijkt even naar mijn pupillen, maar zodrahet lichtje recht in mijn ogen schijnt zie ik de koplampen van de vrachtwagen weer voor me en schrik. Ik buig uit reflex mijn hoofd weg. “sorry” zegt hij “ik wou je niet laten schrikken.” “je bent een poosje bewusteloos geweest en ik ga je wat vragen stellen, is dat goed?” Ik knik. “welke dag is het vandaag?” vraagt hij. “hoelang was ik bewusteloos?” “een paar uur.” “dan is het 14 december” antwoordt ik op zijn vraag. “wanneer ben je jarig?” “8 Mei” “welk jaar ben je geboren?” “1993.” “hoe oud ben je?” “16.” antwoorde ik netjes “dat zit wel goed” stelde hij mij gerust. “kan je je iets herinneren van het ongeluk?” vroeg hij als laatst. “alles... maar als u het niet erg vind wil ik het daar graag niet overhebben.” “oké” zei hij. “je moeder is onderweg” zei hij snel om van onderwerp te veranderen. “waar zijn mijn vader en Lilly?” gooide ik er angstig uit. Na een tijdje te hebben staan. Antwoorde hij “die hebben het niet overleefd.”