De Trein- District 4

Ik kijk naast me, waar Falco zit. "Weet jij wie onze mentor is?". "Volgens mij Warren Bavier, je weet wel, hij had de 40ste gewonnen, hij had de hele arena in brand gestoken en alleen hij overleefde op het nippertje." Zijn naam herkende ik niet maar nu Falco zei hoe hij had gewonnen, komt hij bekend voor. Warren woont in de winnaarswijk van ons district. De auto stopt en een man doet de deur open, het is Warren. Hij schudt onze handen wanneer we uit de auto stappen. "Aangenaam kennis te maken, ik ben Warren Bavier, jullie mentor." Ik baal dat we hem hebben, zijn enige strategie dat hij kan geven is hoe je het beste een brand kan veroorzaken. Hij is klein en niet sterk, dat zie je nu al. We lopen over het plein, een enorm glimmend gebouw staat voor ons. Dat zal zeker het station zijn. In deze hoek van district 4 ben ik echt nooit geweest. De grote schuifdeuren gaan open, er verschijnt een grote hal. Er staan weer vredesbewakers, ze lopen met ons mee naar de trein. Het is een ultramoderne trein, waar we instappen. De deuren schuiven open en we lopen naar binnen. Warren laat ons onze kamers zien, ze liggen naast elkaar. “Ik zie jullie straks bij het eten, ga eerst maar even uitrusten.” Hij zwaait en loopt verder de gang in. “Slaaplekker Jas.” Falco lacht naar me en verdwijnt in zijn kamer. Ik doe de deur van mijn kamer open, het is prachtig, zo’n grote kamer. Er staat een groot hemelbed. Ik plof op het bed en val snel in slaap.
Er wordt op de deur geklopt, een meisje stapt de kamer binnen. Ze gebaart dat we moeten eten. Ik sta op en rek me uit. Ik zie Falco lopen, ik ren snel naar hem toe. “Goed uitgerust?” vraag ik hem. Hij knikt en doet de deur open van de eetzaal. Het is bestwel groot voor een zaal in een trein en het ziet er chic uit. Het enige tafeltje dat bezet is is het tafeltje waar Warren zit. Hij ziet ons en glimlacht naar ons. We gaan tegen over elkaar zitten en we krijgen meteen eten voorgeschoteld. “Zo, wat is onze strategie dit jaar?” Warren prikt zijn vork door een tomaat en stopt hem in zijn mond. Falco en ik kijken elkaar aan. “We hebben echt geen idee, misschien heeft u iets in uw gedachten?”zegt Falco. Er staat een bord spaghetti met vis voor mijn neus. Het ruikt heerlijk en ik neem spaghettislierten in mijn mond. “Ehm, ja. Je moet in ieder geval een bondgenoot hebben, altijd handig. En ren zo snel mogelijk weg van de Hoorn des Overvloeds. Neem altijd wapens mee en een flesje water. En het belangrijkste wat je moet weten, je moet overleven. Jaag op de tributen voordat er op jou wordt gejaagd.” Die tips zijn te doen, het lastigste voor mij is een bondgenoot krijgen. Dat zou ik zelf eigenlijk nooit doen, je kan ze vaak nooit vertrouwen. Voor je het weet wordt je tijdens je slaap neergestoken, dat gebeurde de vorige Hongerspelen. Zulke mensen zijn echt zwak, te laf om te vechten. Ook een nadeel van bondgenootschappen is dat ze vrienden worden en uiteindelijk met z’n tweeën overblijven, waardoor je je eigen vriend moet vermoorden! Vreselijk, maar als het je overlevingkans kan vergroten, oké, dan moet het maar. Er schuift een reusachtige tv uit het plafond, we gaan de Boetes bekijken. We zien alle tributen, sommige zien er erg angstaanjagend en moordlustig uit, maar ik niet, ik sta er zenuwachtig en onzeker bij. Erg zwak, makkelijk te doden. Die jongen uit district 7 ziet er ook al niet al te lief uit. We hebben onze borden leeggegeten en het is tijd te gaan slapen. We zeggen Warren gedag en we lopen samen terug naar onze kamers. Hij houdt mijn hand vast, het voelt prettig. “Welterusten” hij laat mijn hand voorzichtig los en loopt zijn kamer in.
Ik lig in mijn bed en denk aan morgen, dan komen we aan in het Capitool. Ik heb daar totaal geen zin in. Eén Capitoler is al meer dan genoeg, maar daar zit het er vol van. Ik denk na op het bed over de tributen, met wie zou ik het liefst een bondgenootschap sluiten? Ik denk het meisje van district 3, ze zag er wel slim uit, dat moest wel want in district 3 werken ze met technologie enzo. Uiteindelijk worden mijn ogen moe en vallen dicht.
Zonnestralen schijnen in mijn gezicht waardoor ik wakker wordt. In de eetzaal zie ik Warren en Falco. Zijn zwarte haar zit warrig, wat er eigenlijk best wel leuk uitziet. Maar nee zo moet ik niet denken, hij is gevaarlijk, we zijn vijanden dat moeten we zijn. Ik moet hem niet vertrouwen. En zeker niet vrienden worden. We hebben gepraat over van alles en nog wat en nadat we uit de zaal komen stopt de trein, we zijn gearriveerd.