Living forever 9.1

Siva
De boom waar ik tegen aan zat stond onderaan een oplopend stukje en aangezien ik bijna geheel verscholen lag achter de boom kon ik onbekende met gemak bekijken. Ik kwam al snel tot de conclusie dat het een meisje was, ze vloekte, huilde en schopte tegen alles wat ze tegen kwam.
Ergens vond ik het wel grappig dat ze zo deed, maar ik was ook wel nieuwsgierig waarom ze tegen bomen stond te schreeuwen. Nathan was de enige die ik kende die dat deed.
Ze was me al bijna voorbij toen ze zich verstapte en viel. Ze rolde meteen drie meter naar beneden en kwam vlak voor mij neer. Ze probeerde op te staan maar zakte door haar armen heen. Voorzichtig kwam ik achter de boom vandaan en liep ik op haar af. Ze slaakte een gil toen ze me zag en probeerde weg te kruipen.
‘Nee!’ zei ik snel . ‘Wees niet bang ik wil je alleen helpen!’ Ze bleef angstig stil liggen terwijl ik langzaam naar haar toe liep en haar hielp zitten. Ze kromp iets in elkaar toen ik haar aanraakte, maar ze stribbelde niet tegen. Ze had schaafwonden en krassen van takjes op haar armen en benen, ze had een diepe jaap in haar hals, haar linkerschouder was waarschijnlijk uit de kom en toen ik haar hielp met op staan zakte ze door haar benen heen. Door het licht van de maan zag ik ineens haar diepe hoofd wond waar veel bloed uit stroomde. Meteen deed ik mijn T-shirt uit en drukte die daar tegen.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze zachtjes.
‘Wilde even alleen zijn, werd gek thuis,’ zei ik schouder ophalend. ‘Wat doe jij in het bos.’
‘Tegen bomen schreeuwen,’mompelde ze. Ik schoot in de lach.
‘En hebben ze wat terug gezegd?’ vroeg ik benieuwd.
‘Het zijn bomen!’ zei ze verbaasd. ‘Volgens mij heb jij je hoofd harder gestoten dan ik of de schade komt ergens anders door!’ Ik lachte weer.
‘De schade komt ergens anders door,’ zei ik terwijl ik nu ook het bloed uit haar hals weg depte. ‘Het ware geweldige tijden.’
‘Laat me raden? Drugs, Alcohol,’ zei ze. ‘Werd je daarom gek thuis?’ Ik lachte om de dingen die ze bedacht.
‘Nee niet daarom,’ zei ik. ‘Waar woon je?’ Ze keek me geschrokken aan.
‘Dat ga ik niet aan jou vertellen!’ zei ze.
‘Hoezo niet?’ vroeg ik. ‘Je kan hier niet de hele nacht blijven zitten en je kan niet lopen.’ Ze beet op haar lip, duidelijk in een tweestrijd.
‘Ik woon in het dorp,’ zei ze uiteindelijk.
‘Op naar het dorp dan,’ zei ik en ik tilde haar met gemak op. ‘Blijf wel mijn shirt op je hoofdwond duwen, want er loopt veel bloed uit! Waarschijnlijk is het het beste als je naar het ziekenhuis gebracht word.’ Ze zuchtte.
‘Daar kom ik net vandaan,’ fluisterde ze zachtjes. Het zou te zacht zijn geweest voor een normaal mens om te horen, maar ik met mijn bovennatuurlijk goede gehoor hoorde zachte fluistering wel.
‘Ik heb je nog niet eerder gezien ben je nieuw hier?’ vroeg ik. ‘O stomme vraag natuurlijk. Laat maar.’
‘Hoezo een stomme vraag?’ vroeg ze verbaasd.
‘Ik ben nieuw hier,’ zei ik. ‘Woon hier nu 3 dagen.’
‘Ik al een middag,’ zei ze lachend. ‘Mag ik je naam weten mysterieuze redder?’
‘Siva,’ zei ik zachtjes.
‘Dat klinkt als de naam van een mysterieuze redder,’ zei ze glimlachend.