011 {It's to late}

Peters lippen hadden mij uit mijn woorden gehaald en hadden tegelijkertijd mijn bewustzijn uitgeschakeld. Iets wat je liever niet uitgeschakeld hebt aangezien helder denken dan onmogelijk zal worden. Zijn zoete lippen kwamen onverwachts, maar voelde tegelijkertijd zeer vertrouwt. Peter had mij in zijn greep en niet door enkel zijn handen die zich om mij heen hadden geslagen.
Een tijd lang bleven we zo staan. Elkaar steeds verder uitdagend uitlopend op een gepassioneerde tongzoen. Ik was de eerste die me los maakte uit onze greep. Keek hem aan terwijl zijn gezicht nog steeds dicht bij het mijne was. Ik hoefde me enkel een paar centimeter naar voren te buigen en ik kon zijn zoete lippen wee proeven. Ik besloot het tegen deel te doen en haalde mijn armen uit zijn nek. Lichtelijk teleur gesteld keek Peter mij aan. Ik kon niets anders doen dan een beetje stompzinnig te staan glimlachen tegen over mijn Peter die het blijkbaar jammer vond dat onze lippen niet meer samen smolten. Ik glimlachte schaapachtig alsof ik een stom tiener kind was dat zojuist zijn eerste liefde had gevonden en zijn aller eerste kus had gekregen. Zorgeloos, dat was ik. Mijn tas, waarvoor ik helemaal was terug gereden, lag een beetje zielig op de grond. Diep van binnen wist ik ook wel dat het niet de tas was waarvoor ik terug kwam. Zo erg had ik de zooi in de tas niet nodig die dag. Ik kon gewoon weg niet tegen het idee dat ik En Peter een ruzie hadden zonder deze eerst te proberen uit te praten. Maar hoe dichter ik bij zijn ouders huis kwam hoe moedelozer en kwader ik werd. De smoes van de tas werd geen excuus meer maar een doel en toen was Peter op komen dagen. Peter met zijn perfecte lippen. Ik zette een stap naar achteren en Peters blik veranderde van zielig naar argwanend. Als of ik elk moment een camera in zijn gezicht kon gaan houden en de worden "you just got punk't" zou uitspreken.' Maar dat deed ik niet. Ik draaide me enkel om en liep in den paar passen richting de bank waar Peter net op had gezeten. Langzaam liet ik mezelf zakken. Hoorde hoe het leer van mijn broek over het leer van de bank schuurde. Voorzichtig fixeerde ik mijn witte shirtje en bekeek de contouren van mijn zwarte bh die lichtelijk door het shirt heen scheen grondig om te zien of het niet al te hoerig stond. Na een conclusie getrokken te hebben te hebben dat het best kon keek ik weer op naar Peter die tegen de deurpost aan hing en mij nogal nieuwsgierig en angstig tegelijkertijd aan keek. 'well,' begon ik voorzichtig en ik sloeg mijn linker been over de rechter, 'that was lovely.' de oude vertrouwde Peter grijns kwam weer rond zijn lippen en vrolijk zetten hij zich af van de muur. In enkele stappen stond hij weer tegenover mij, klaar voor ronde twee. Mijn lippen vormde zich tot een glimlach toen de zijne weer dichtbij kwamen. Ik kon het niet laten zachtjes mijn voortanden op mijn onderlip te zetten en beet er even speels in.
James. Het kwam opeens in me op. Hoe stom had ik wel niet kunnen zijn. Sukkel die ik toch was.
'But so wrong,' het vloog eruit voordat ik er erg in had. Alsof iemand anders met mijn stem had gesproken. Peter trok zich niets aan van mijn woorden en duwde vrolijk zijn zalige lippen op de mijne.
'The temptation, ' begon ik zachtjes. 'you're three years too late.'
Peter klom van mij af en ging voor me staan. 'you didn't had to leave me,' ook dat was er weer uit voordat ik er erg in had. 'I'm sorry miss Dependent,' riep Peter al wat bozer en ik merkte dat ik hem echt had geraakt. 'i didn't knew I was your baby sitter.' Mijn bruine ogen werden groot terwijl ik woest op stond. Ik wist dat Peter boos was, maar zo iets had hij nooit mogen zeggen. Ik wou alleen nog maar weg uit het huis van Oeters ouders en dat zou ik ook snel gaan doen. 'go fuck some other women Peter,' riep ik boos terwijl ik woest mijn schouder tegen de zijne aan duwde waardoor hij was naar achter viel, 'or even better, Go fùck yoursèlf.' Mijn hand greep naar de grond waar mijn tas nog steeds op de grond lag en met een zwaai gooide ik het ding over mijn arm en liep de deur uit.
Ik was hem kwijt en nu dan wel voorgoed. Hij was weg gegaan en toen hij terug kwam was hij een stuk hollywoodafval geworden. Hij was niet meer mijn Peter en mijn Peter zou ik waarschijnlijk toch nooit meer terug krijgen. De sleutels van mijn auto had ik al en snel gevonden, maar voordat ik de kans kreeg mijn auto open te maken stond Peter al weer in de deur opening. 'I wish I had a timemachine than i never kissed you,' zei hij bot en ik was van plan hem te gaan negeren door in mijn auto te stappen. 'this never happend,' sprak ik kil en een klap deelde mee dat ik het portiek van mijn auto dicht had gegooid. Mijn raampje stond nog open zoals hij meestal deed als ik enkel even ergens stopte en ik wurmde de sleutels in het contact. Peter stond nog steeds in de deur opening en ik snapte niet helemaal wat hij daar deed, 'what happend?'