Eighty-four.

Het woord galmt door mijn hoofd. ’Suïcide’ Waarom? Waarom heeft hij dat gedaan? Tranen verlaten mijn ooghoeken en druppen via mijn kin op mijn shirt. Als om me heen lijkt te vervagen. Luide snikken verlaten mijn mond. Dit kan niet waar zijn. Dit gebeurt niet echt. Een gefrustreede schreeuw van mij wordt gevolgd door een ijzige stilte. Op af en toe een snik van mij na is het doodstil in het kantoor. Het lijkt alsof de wereld zijn adem in houd, wachtend op het juiste moment om uit te ademen. Om los te barsten. Ik draai me om een rol het kantoor uit. “Niall!” schreeuwt Amanda hopeloos. Ik negeer haar en rol verder. De deur uit. Het park in. Ik stop pas als ik helemaal uit het zicht van het gebouw ben en rol richting een vijver. Daar kom ik tot stilstand. Ik buk me voorover en pak een steentje van de grond. Ik staar er even na en gooi hem dan verweg in de vijver. Opnieuw begin ik te snikken. “Why...” snik ik zachtjes. Mijn schouders schokken. Ik haal met een trillende hand mijn mobiel uit mijn broekzak en toets Ellis' nummer in. Hij gaat over, maar er wordt niet opgenomen. Weer toets ik zijn nummer in, en opnieuw verwacht ik dat ik zijn stem door de luidsprekers hoor. Dat het allemaal niet echt gebeurt. Dat Amanda loog. Maar er gebeurt niks. Ik blijf alleen met de geluiden van het park. Gefrustreerd gooi ik mijn mobiel op de grond. “Niall, please, come back inside.” de stem van Amanda haalt me uit mijn gedachten. “Leave me alone.” grom ik. Ze schud haar hoofd en pakt mijn mobiel op. Ze drukt hem in mijn handen en gaat achter de rolstoel staan om me richting het gebouw te duwen. “No!” schreeuw ik “I don’t want to go back!” Amanda zucht. “You have to, Niall. You know that as well.” zegt ze. Ik schud wild mijn hoofd en probeer de rolstoel in een andere richting te krijgen. Wat hopeloos mislukt. Machteloos zak ik in elkaar en sluit ik mijn ogen. Direct krijg ik Ellis’ hoofd te zien. Een blik vol verdriet. Tranen die over zijn wangen stroomden. Waarom had ik dit niet gezien? Waarom heb ik dit allemaal laten gebeuren? Ik begrijp het gewoon niet. En daardoor zal ik Ellis nooit meer zien. Het is mijn schuld.