Eighty-three.

Als ik wakker wordt is de plek naast me leeg. Ik sluit mijn ogen nog even en dommel weer weg. Niet veel later gaat de deur open en komt er een heerlijke geur naar binnen drijven. Ik open mijn ogen en kijk recht in het grijnzende gezicht van Harry. In zijn handen heeft hij een heerlijk zelfgemaakt ontbijtje. “Home-made breakfast!” roep ik enthousiast. Hij ploft naast me neer op bed. “It’s getting normal, isn’t it?” grinnikt hij. Ik haal mijn schouders op. “So what? I like it.” zeg ik. “Yeah, me too.” beaamt hij, waarna hij een bord met een croissantje voor mijn neus neer zet. “Thanks.” bedank ik hem, waarna ik mijn ontbijtje naar binnen werk. Daarna maken Harry en ik ons klaar en stappen we weer in de auto. “One more day and then it’s weekend!” kirt Harry vrolijk in de auto. “I know! And Paul wanted to come over, didn’t he? Because we had planned a tour to the US, but I don’t think that’s possible…” zeg ik. Hij knikt. “We’ll see. First you have to survive this day.” ik grinnik. “I think that won’t be a problem.” antwoord ik. We stoppen voor het gebouw en Harry helpt me in de rolstoel. Ik neem afscheid van Harry en begeef me naar de wachtruimte. “Hi!” groet ik Amanda vrolijk. Ik pak een tijdschrift en begin te lezen terwijl ik wacht tot de groep compleet is en we kunnen beginnen. Zo’n tien minuten later roept Dyan dat we kunnen komen. Ik kijk even zoekend om me heen. “But Ellis isn’t there yet.” roep ik terug. Dyan werpt even een blik op Amanda die knikt. “Can you come with me please, Niall?” vraagt ze. Niet begrijpend knik ik terwijl ik haar volg naar het kantoortje, terwijl de rest van de groep al begint, zonder mij en Ellis. Zodra we binnen zijn sluit ze de deur en gaat ze achter haar bureau zitten. “So, Niall... Where shall I begin?” zucht ze. “At the beginning...” mompel ik. Ze kijkt me even raar aan maar knikt dan langzaam. “Ellis isn’t coming anymore.” gooit ze er uiteindelijk uit. Niet begrijpend kijk ik haar aan. “Why not?” vraag ik. Ze zucht even diep en begint met haar pen te klooten. “I really don’t know how to say this...” mompelt ze. Ze richt haar blik weer op mij. Haar blik staat vol medelijden. “Niall, Ellis isn’t going anywhere anymore.” zegt ze dan. Ik knipper even met mijn ogen. Bedoelt ze? “Is he déad?” mijn handen beginnen te trillen, mijn lichaam begint te zweten en mijn hoofd lijkt te knappen. “E-ellis is... dead?” vragend kijk ik haar aan terwijl de tranen in mijn ogen staan. Ze knikt bevestigend en legt haar hand troostend op de mijne. Tranen lopen nu over mijn wangen. “When? How?” zoveel vragen, zo weinig antwoorden. “He died last night.” zegt ze. Dan lijkt ze even te twijfelen. Uiteindelijk opent ze toch haar mond. “Suïcide.”