Chapter 4: Draco?

De rest van de dag was Harry er niet bij met zijn gedachten. Wat Ron en Hermelien ook probeerden, ze kregen hem niet opgevrolijkt. Hij bleef maar piekeren over de brief en waarom dat Draco niet in de les was. Hij was het hele kasteel al afgelopen, maar had hem nergens gevonden.

De volgende morgend haastte Harry zich naar het ontbijt en bleef vol verwachting uitkijken naar de uilenpost. Hij hoopte dat zijn geheime aanbidder geantwoord had, want hij wou echt wel weten wie dat het was. Eindelijk kwamen de uilen binnengevlogen. En ja hoor, er viel een brief recht in Harry's pastei. Opgewonden stak hij de brief in zijn gewaad en haastte zich naar de hal waar hij de brief opende.

Hoi Harry,
Kom om 19 uur naar de Astronomietoren. Dan zal je weten wie ik ben.

Secret Admirer x

"Van wie was die brief?" Harry maakte een sprongetje van schrik. Ron stond opeens achter hem. Had hij de brief gelezen? Harry hoopte van niet. "Van wie was die brief?" vroeg Ron opnieuw. Vlug stak Harry de brief weer weg. "Van niemand speciaal," antwoordde hij, maar Ron bleef hem ongeloofwaardig aankijken. "Gewoon, van de Duffelingen," loog Harry dan maar. Ron begon opgelucht te lachen. "Dan is het goed," zei hij, "Ik dacht al dat je misschien een vriendinnetje had." Vuurrood draaide Harry zich om en mompelde dat hij zijn boeken nog moest gaan halen. De volgende les was Verzorging van Fabeldieren, ook met Draco. Harry hoopte met heel zijn hart dat hij er vandaag wel zou zijn. Terwijl hij samen
met de Griffoendors stond te wachten op Hagrid, kwamene de Zwadderaars aangewandeld met Draco voorop. Harry hoopte dat dat hij naar hem zou kijken, maar Draco keurde hem geen blik waardig. Op dat moment kwam Hagrid aangelopen en begon de les. De volgende lessen had hij niet met de Zwadderaars dus probeerde hij Draco uit zijn hoofd te zetten en te denken aan straks, wanneer hij eindelijk te weten zou komen wie zijn secret admirer was. Om 18 uur die avond begon Harry zenuwachtig te worden. Wat als dit een grap was? Wat als...? Maar toen was het 18.40 uur en Harry ging op weg naar de Astronomietoren. Gelukkig kwam hij onderweg niemand tegen. Toen hij op de Astronomietoren aankwam zag hij niemand. Maar opeens hoorde hij iemand heel verlgen 'hoi Harry' zeggen . Hij draaide zich om en zag niemad minder dan... Draco Malfidus. "Draco?" vroeg Harry verbaasd. "Ik... Ik vind jou heel leuk en knap," zei Draco met neergeslagen ogen. "Ik weet dat jij mij haat en dat we nooit een koppel kunnen worden, maar... Ik hou van jou," vervolgde hij. Hij wou zich omdraaien en weglopen, maar Harry riep: "Draco, wacht! Ik haat jou helemaal niet en ik vind jou ook heel leuk." Stomverbaasd keek Draco hem aan. Dit was totaal niet wat hij verwacht had te horen. Met trillende benen liep Harry naar Draco toe en nam zijn hand. "Ik hou van jou," fluisterde Harry. Maar voor hij nog meer kon zeggen drukte Draco zijn lippen op die van Harry. Zijn benen veranderden in spaghettislierten en zijn hart bonkte zo hard dat hij dacht dat het uit zijn borstkas zou bonken. Met zijn tong likte hij langst Draco's lippen tot hij zijn mond opendeed. Draco's tong streek langst die van Harry. God, wat kan die jongen goed kussen, dacht Harry en hij werd helemaal warm van het gelukzalige gevoel dat hem overspoelde. Toen Draco hem losliet vond hij dat heel jammer, hij wou Draco niet loslaten! Altijd bij hem blijven. "Ik denk dat we maar eens terug moeten gaan," zei Draco met een verlegen ondertoon in zijn stem. "En ik heb liever dat niemand hierover weet, vind je dat erg?" vroeg hij. "Neen, natuurlijk niet," antwoordde Harry. Hij durfde er niet aan te denken hoe Ron en Hermelien zouden reageren als ze dit wisten. "Zie ik je morgen om dezelfde tijd in de Kamer Van Hoge Nood?" vroeg Draco. " Ja, zeker!" antwoordde Harry met een glimlach. En met nog een laatste afscheidskus gingen ze elk naar hun eigen slaapzaal.