Two.

Ik staarde naar het plafond en dacht na. Ondertussen was ik al in een andere kamer gelegd, mijn vader had alles verteld. Ik was lichtelijk tot zeer geschokt.
We hadden een ongeluk gehad, juist voor we met de auto de ferrie opreden, op de autostrade. Mijn moeder had het niet overleefd en ik was aan de dood ontsnapt. Een nier was afgekneld en die hadden ze moeten weghalen. Twee maanden heb ik in coma gelegen waardoor ik de begrafenis van mijn moeder heb gemist. Als ik aan de betere hand ben, word ik overgeplaatst naar een ander ziekenhuis.
Ik zuchtte.
Leeg, ik voelde me leeg. Letterlijk en figuurlijk.
Ik draaide me naar het raam. Achter mij hoorde ik mijn vader mijn koffer uitpakken. De koffer die ik zorgvuldig had ingepakt voor onze vakantie in Duitsland. We gingen er bergen beklimmen. We gingen trektochten maken. Weg van alle drukte, hoog in de bergen.
Er was één plekje waar mijn moeder graag was geweest. Het was een mooie locatie om het landschap te tekenen, zei ze. Mijn moeder kon altijd zo goed tekenen. Van Nina Muis maakte ze vroeger stripverhaaltjes die ze dan voorlas voor het slapengaan. De klik kwam nu pas dat ze nooit een meer voor mij ging tekenen.
Ik sloot mijn ogen om de traan te bedwingen, anders zou mijn vader denken dat ik pijn had. Ik had pijn, maar dat mocht hij niet weten. Hij is er nooit voor mij geweest, en zou er nooit voor me zijn. Net zoals mijn zus. Ik lag hier nu al meer dan twee maanden en ze had het lef niet gehad om nog maar een kaartje te sturen. Ze was ook niet naar de begrafenis gekomen van haar eigen moeder. Lafaard.