Living forever 8.2

Nathan

Ik trapte rustig Zeus van me af en ontweek een kaakstoot van Mark, waardoor Mark Zeus sloeg die net op probeerde te slaan. Het bloed spoot uit Zeus neus en er verscheen een grimmige glimlach op mijn gezicht.
‘Wacht maar Nathan!’ klonk Stefan ineens achter me. ‘Dit gaat pijn doen.’ Ik draaide me om en kon net niet het mes ontwijken dat hij in zijn hand had. Het schoot mijn linker bovenarm in en ik slaakte een kreet van pijn. Het mes zat dwars door mijn spier en kwam er aan de andere kant weer uit. Woedend sloeg ik Stefan met mijn rechter arm op de zijkant van zijn hoofd en trok het mes uit mijn arm. Het kletterde op de grond en het bloed gutste uit mijn arm.
De bomen en planten om me heen begonnen bezorgd te mompelen, maar ik had daar niets aan, want Mark had Stefan overeind geholpen en samen kwamen ze op me af. Ik werd woedend. Gaf Mark een rechtstreekse vuist naar zijn voorhoofd en ontweek een slag van Stefan. Mark was achteruit geknald en even was ik bang dat ik zijn schedel stuk geslagen had, maar Stefan viel al weer aan en ik greep de arm beet waarmee hij me wilde slaan.
‘Nathan!’ hoorde ik uit de verte iemand geschrokken roepen. Binnen nog een seconde stond Tom ineens achter Stefan. Hij greep Stefan vanachter bij zijn schouders beet en trok hem bij me weg. Ik kon zien dat hij geen adem haalde en keek even naar Zeus en zijn neus waar nog altijd bloed uitstroomde. Max kwam ook aanrennen (op menselijke snelheid) en bekeek geschrokken mijn arm.
‘Weg hier,’ grauwde Tom naar Stefan, Zeus en Mark terwijl Max zijn hand op de wond drukte.
‘Dit wil ik thuis helen,’ zei Max. ‘Dan hoef je niet naar het ziekenhuis.’ Ik knikte en Max trok me mee naar de auto. Tom volgde en ik verdacht hem er van nog altijd geen adem te halen.
Thuis aangekomen vonden we een slapende Siva op de bank, Jay was er niet wat me verbaasde en waar ik me aanstoorde. Hij zou thuis blijven om op Siva te letten, die gister nog zonder hart rond liep!
‘Tom pak het heilig water eens,’ zei Max, terwijl hij nog altijd zijn hand op mijn wond drukte.
‘Je hoeft het niet te doen, Max,’ zei ik meteen. ‘Als we naar het ziekenhuis…’
‘Nee, we kunnen niet naar het ziekenhuis,’ zei Max meteen. ‘Je geneest sneller dan mensen.’
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg een slaperige Siva.
‘Nathan is aangevallen,’ mompelde Tom.
‘Gezellig,’ mompelde Siva en hij viel weer inslaap. Ondanks de pijn in mijn arm schoot ik in de lach, maar dat duurde van korte duur toen de bomen begonnen te spreken. Ze waren aan het zeuren dat ik bij Max weg moest blijven en ze hadden het over een oorlog en massamoord, maar ik sloot ze als snel buiten. Toen ze bruut begonnen te schreeuwen en met hun worden op mijn hoofd gingen beuken hield ik het niet meer.
‘Hou verdomme jullie koppen eens!’ brulde ik woedend. Max keek me verbaasd aan, Tom liet bijna de fles met heilig water uit zijn handen glippen en Siva werd weer wakker. ‘Laat me gewoon heel even voor een paar minuten met rust!’
‘Nathan wat is er? wat doen we fout?’ vroeg Max verbijsterd.
‘Niks,’ snauwde ik. ‘Het zijn de bomen, ze willen hun bek niet houden.’