Het afscheid - District 3
Bij elk stadje of dorpje hebben we onze eigen fabriek.
Veel mensen noemen ons nerds maar dat valt erg mee, we zijn slimmer dan gemiddeld en weten veel over de technologie maar van uiterlijk en innerlijk zijn we niet anders dan de rest.
De mensen in ons district hebben een bleke huid en donker haar, waarschijnlijk om dat er vroeger veel mensen in de fabrieken werkten waar weinig licht was.
Ik ben heel blij dat ik hier woon, tot elke boete, ons district wint bijna nooit en het is dan ook heel eng als er weer kinderen worden getrokken, het was al helemaal eng toen mijn naam werd op genoemd bij de boete...
Het afscheid
Als we al paar minuten op het podium staan nemen de vredebewakers ons mee naar het gemeente huis, of eigenlijk de mooiste fabriek van ons district. We komen aan bij het gebouw en lopen de mooie brede marmeren trap op en gaan door de grote deuren naar binnen. We komen aan in een grote mooie ruimte met tegels met een prachtig patroon. We lopen over de tegels heen en komen in een nieuwe ruimte terecht, hier staan stoelen en banken en een espresso apparaat. De bewaker gebaart dat ik hier moet zitten en Michael wordt mee genomen naar een andere ruimte. Ik ga zitten op een van de prachtige leren banken en wacht tot er iemand voor mij komt. Het wachten duurt best lang maar dan wordt er op de deur geklopt. Mijn ouders komen binnen, "5 min.!" zegt de bewaker nors. Mijn moeder heeft gehuild maar op mijn vaders gezicht staat een lach, "Ik heb een idee hoe je kan winnen" zegt hij trots. Ik wordt nieuwsgierig en tover een lach op mijn gezicht, mijn vader is een van de slimsten uit ons district dus dan moet het idee wel goed zijn. Mijn vader gaat naast me zitten en fluistert me het plan in mijn oor, mijn lach wordt groter, nu maak ik misschien wel een kans om te winnen. Als mijn vader klaar is drukt hij iets in mijn hand, ik kijk er naar, het is een kleine afstandsbediening, maar mijn vader heeft hem zo gemaakt dat hij net kapot lijkt waardoor hij als aandenken mee de arena in mag. "Bedankt, ik weet zeker dat ze hier niet slim genoeg voor zijn" zeg ik zacht. Mijn moeder drukt een kus op mijn wang en mijn vader stelt me gerust dat ik dit best wel eens kan gaan winnen. De bewakers nemen ze mee naar buiten.
Ik zit ongeveer 10. min. alleen op de bank als er weer wordt geklopt op de deur, ik kijk op als Wrench binnen komt, hij is mijn beste vriend, hij is dan wel een jaar ouder dan ik maar we kunnen zowat een tweeling zijn, we hebben allebei het zelfde haar, alleen ik dan lang, de zelfde donkere ogen en bleke huid. "Ik dacht dat je niet kwam" zeg ik zacht, "Natuurlijk wel!" zegt hij. Wrench is al heel lang mijn beste vriend ik vind het vreselijk dat ik hem nu moet achter laten. "Balen he" zegt hij rustig, hij gaat naast me zitten. "Ja, maar het is niet anders" zeg ik teleurgesteld. " Je komt toch wel terug, dat kun je best, heb je de tape van Beetee dan niet gezien, wat hij kan kan jij ook!" zegt hij trots, "Ja, ik weet het, je moet eens weten wat mijn vader me allemaal heeft verteld" "Wat? nu wil ik het ook weten!" zegt hij plagerig, "Dat is een verassing" zeg ik blij. Dan komt de bewaker weer binnen, Wrench kan me nog net een knuffel geven en dan wordt hij meegenomen. Opnieuw zit ik alleen, maar gelukkig voel ik me vrolijker dan eerst, ik lach zelfs. Dan komt Beetee binnen, "Wat kijk je blij" zegt hij, ik knik, dan gebaart hij dat ik mee moet komen "We gaan naar de trein" zegt hij nu ook blijer Elk jaar moet hij de verliezers aanmoedigen, ook niet egt iets om blij mee te zijn, maar ik weet zeker dat het dit keer anders is.
Er zijn nog geen reacties.