Het afscheid - District 4

Het plein is leeg geworden, ik sta nog steeds op het podium. Falco is naar zijn huis gegaan om iedereen gedag te zeggen, begeleidt door twee vredesbewakers. Bettie loopt met haar extreem hoge hakken naar me toe, met naast haar vredesbewakers. "Zo, Jasmine je krijgt 5 minuutjes om van je familie afscheid te nemen. Deze twee bewakers lopen met je mee."
Eline komt op mij afgestormd en omhelst me. Ze huilt net als mijn ouders die naar me toe komen lopen. Ze omhelzen me. Mijn moeder haalt haar ring van haar vinger af en geeft hem aan mij. "Het geeft geluk" dat is het enige wat ze nog kan zeggen voordat ze in tranen uitbarst. Mijn vader pakt me vast. "Jasmine, we hebben er vertrouwen in dat je het gaat redden, oké? Volhouden en niet opgeven, beloof je het?" Tranen lopen over mijn wangen, ik weet zeker dat ik het niet ga winnen. Maar omdat ik mijn familie probeer gerust te stellen, knik ik. Hij glimlacht en geeft me nog een keer een knuffel. Ik kniel voor Eline, zodat we recht in elkaars ogen kunnen kijken. "Je gaat wel winnen, hè?" Ik geef daar geen antwoord op maar zeg, "Houd je taai, oké. Zorg goed voor jezelf en onze ouders." De vredesbewakers raken ongeduldig. "De auto staat nu voor de deur, genoeg gehuild." Ik zwaai nog een keer en loop de deur uit. Ik denk nog een keer aan het goede leven dat ik hier had, hoe Eline en ik elk weekend in een meertje gingen zwemmen, hoe ik mijn zusje les gaf hoe je nou het beste vis kon vangen en vele andere dingen waar ik dolgelukkig was.
Ik stap in de auto, Falco zit er ook in. Er komen nog steeds tranen uit mijn ogen, maar Falco, nee hij is niet verdrietig, hij is er van verzekerd dat hij terugkomt.