De Boete- District 4

Ik lig in mijn bed, nadenkend over vandaag, De Boete. Ik word al misselijk als ik erover denk, ik ben volgens mij ook bijna de enige. De Beroeps hebben er altijd vertrouwen in dat ze de Hongerspelen winnen, het enige wat er in hun hoofd omgaat is het vermoorden van andere kinderen in de arena. Ik ben de uitzondering, ik vind het alleen maar wreed van het Capitool. "Jas, het ontbijt staat klaar." Mijn zusje komt binnen, ze heeft gehuild. Op elke boete moet ze huilen, bang dat ik de arena moet betreden. Ik stap uit mijn bed en geef Eline, zo heet mijn zusje, een knuffel. Aan tafel is het stil, niemand zegt iets. Mijn moeder legt een zeewierbroodje op mijn bord. "Ga maar wat eten, schat." Met tegenzin hap ik in het broodje, een zoute smaak van zeewier komt vrij in mijn mond. Ik kauw langzaam en krijg hem lastig doorgeslikt. Mijn vader zit zwijgend voor zich uit te staren, normaal leest hij elke ochtend de krant. Mijn moeder loopt van tafel. "Jasmine, kom je mee? We moeten je nog aankleden." Ik loop achter haar aan, mijn kamer binnen. Ze haalt uit de kast een witte jurk tevoorschijn. Hij is prachtig, maar om hem vandaag aan te trekken heb ik geen zin in. Ik trek hem aan en mijn moeder maakt me op. Er komen tranen in haar ogen, die ze snel afveegt met een zakdoek. Ze wilt niet huilen, ze wilt niet laten zien hoe bezorgt ze is. Ze wilt me niet bang maken met het idee dat ik een kans heb getrokken te worden. Maar dat ben ik al, elke Boete weer opnieuw.
Ik kijk naar buiten, hoe de kinderen met hun mooiste kleding zwijgend naar het plein lopen, waar de Boete zich afspeelt. Eline knijpt zachtjes in mijn hand. Het is tijd. Ik neem afscheid van iedereen en loop uiteindelijk de straat op. Iedereen verzamelt zich op het plein. De meeuwen vliegen krijsend door de lucht en je hoort de zee klotsen.
Plotseling is het stil, niemand zegt meer iets, zelfs de meeuwen zijn opgehouden. Een paar hakken klinken op het podium. Ik zie de bol staan, vol met briefjes waar ieders naam op staat. "Welkom dames en heren. Welkom bij de trekking van de 67ste Hongerspelen!" zegt de vrouw op het podium overdreven. Ik heb een hekel aan die Capitolers, ze hebben een afschuwelijk Capitools accent, zijn egoïstisch en hebben vooral geen smaak. Moet je haar kleding dan zien! Het is een glitterjurk met knipperende lampjes erop, het lijkt wel een kerstboom. Haar haar is chemisch groen. Een groene suikerspinkapsel dat is het. "Ik ben Bettie Belly, zoals velen dat weten" zegt ze arrogant "We beginnen met de jongens". Ze stopt haar hand in de bol en pakt er een uit. Ze vouwt hem open. "Dit jaar is onze mannelijke tribuut, Falco Pesci!". Ik ken hem, hij traint in dezelfde groep als mij. Hij is niet zo groot en sterk maar Falco is lenig. Hij kan erg goed met zwaarden omgaan. Falco grijnst en wordt gefeliciteerd door zijn vrienden. Tja, Beroeps vinden het alleen maar geweldig als hun naam wordt geroepen tijdens de Boete. Ik niet, ik vind het vreselijk. Falco loopt naar het podium met een glimlach op zijn gezicht. "En nu, de dames." Haar hand graait in de bol van de meisjes, ze haalt een papiertje eruit. Ik voel me duizelig van de zenuwen. "De naam van de vrouwelijke tribuut uit district 4 is, Jasmine Madison." Mijn prachtige leven hier in district 4 is veranderd in een grote nachtmerrie.