Chapter Six. Labyrinths, darkness and loneliness. 6.3

Met een chagrijnige zucht en verschrikkelijk grote wallen onder mijn ogen, stond ik op. Een lege slaapzaal was te bekennen, wat me niet verbaasde. De laatste paar dagen had de wereld, of in ieder geval de school, zich helemaal tegen me gekeerd. Angelina, Alice en Katie praatten niet meer met me, aangezien ze vonden dat ze zich verschrikkelijk hadden vergist in mij; ze waren teleurgesteld. Ik gaf ze helemaal gelijk, aangezien het duidelijk was wat er gebeurd was, iedereen wist ervan. Het was gewoon mijn eigen stomme schuld. Zuchtend veegde ik de verloren traan, die zich onderhand al vermenigvuldigd had in een heel web van tranen, van mijn wang en gaf het op wanneer het mijn vertroebelde zicht niet verbeterde. Met een ruk stond ik op en sloeg mezelf in mijn gezicht. Een harde klap –die niemand had kunnen horen; ik was immers moederziel alleen, schudde me wakker uit mijn gedachten en liet me weer helder nadenken. Ik moest niet zo zielig gaan zitten doen. Wat had ik er nou in godsnaam aan om hier een zielig potje te gaan zitten janken? Ik veegde ruw de overige tranen van mijn wangen en rechtte mijn rug, waarna ik –na een willekeurig setje kleding uit mijn kast te hebben aangetrokken en een borstel door mijn haar te hebben gehaald- de slaapzaal uitliep. Ik knalde de deur achter me dicht, waarna alle hoofden zich mijn richting op draaiden. Meteen keek iedereen weer weg, na me een minderwaardige blik toegeworpen te hebben, op één paar ogen na. Opeens voelde ik me vreselijk naakt en bekeken. Een secondelang staarde ik versteend in de gebroken hazelnootbruine ogen en liep toen vastbesloten door.

Eenmaal buiten aangekomen, voelde ik meteen het zonnetje op mijn gezicht branden. Het was ondertussen al eind juni, dus de zomer was dan al eindelijk van start gegaan. Ik keek even geïntrigeerd naar de prachtige grasvelden, met allerlei soorten bloemen, voor me en glimlachte even gelukzalig. Mijn voeten liet ik uit mijn schoenen glijden en meteen voelde ik hoe het zachte, vochtige, gras tussen mijn tenen gleed. Ik liet me vallen tussen de groene sprietjes en vergat mijn zorgen voor een aantal secondes. Minuten, wel uren, gingen voorbij, terwijl de zon steeds hoger aan de hemel ging staan. Opeens hoorde ik een geluid, iets wat klonk als een kuchje. Ik spitste mijn oren en herkende toen de stem van Ludo Bagman, die de deelnemers uitnodigde om naar het grote doolhof te komen, zodat de derde –en laatste- opdracht van start kon gaan. Meteen stond ik op, trok ondertussen mijn schoenen weer aan, en ging met hernieuwde moed richting het doolhof. Eenmaal daar aangekomen, stonden de andere deelnemers al klaar. Rustig liep ik naar het groepje toe en ging toen naast Harry staan. Voorzichtig keek ik hem aan, waarna hij een schichtig, en onzeker, glimlachje mijn kant op wierp.
‘Doe voorzichtig,’ beval ik hem fluisterend.
Hij knikte haast onopgemerkt en maakte toen een onopvallende hoofdbeweging richting de tribunes. Ik volgde zijn beweging en zag toen, middenin het publiek, Fred in het publiek zitten. Angelina zat met een arm om hem heen gevouwen, maar leek daar iets te tevreden mee. Een ongewilde steek van jaloezie ging door me heen; het mocht niet, ik had het zelf immers verpest. Alsof hij doorhad dat ik naar hem keek, keek Fred ineens op en keek me toen recht in mijn ogen aan, alweer. Meteen wendde ik mijn blik weer af en keek toen recht voor me, om nog net de laatste zin (“Veel succes”) van Ludo zijn uitleg te kunnen horen. Harry mocht als eerste het doolhof in, daarna Viktor, dan ik en Fleur mocht als laatste. Er kwam een opening in de heg, die aanduidde dat het Harry zijn beurt was om de heg door te gaan, waarna hij zenuwachtig het doolhof inliep. Meteen daarna sloot de opening weer en leek de spanning ineens in de lucht te hangen. De laatste opdracht was nu officieel van start gegaan. Een aantal minuten later mocht Viktor de heg door, waarna Fleur en ik overbleven. De tijd tikte zenuwslopend langzaam voorbij, terwijl ik aan de overblijfselen van mijn nagels kauwde. Ik merkte het amper wanneer Ludo me aantikte, zeggend dat het mijn beurt was, en nog in gedachten verzonken liep ik door de opening. Wanneer deze opening sloot, werd het meteen duister om me heen. Ik liep vooruit en voelde meteen hoe er een vreemde sfeer hing. De takken in de heg leken wel te bewegen, terwijl er geen wind was, en er leek iets onder de grond te rommelen. Misschien was het mijn verbeelding gewoon en was ik een beetje teveel doorgeslagen in mijn gedachten. Dat zou het zijn; ik moest me gewoon niet aanstellen.

Een paar stappen later was er nog steeds niets gebeurd en langzamerhand begon ik me toch zorgen te maken. Er moest hier vast wel iets engs zijn, maar wat? Een lange, geschrokken gil verliet mijn mond, wanneer er ineens iets voor mijn ogen sprong. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen, maar bedacht me toen dat het mijn dood wel eens zou kunnen zijn en pakte mijn toverstaf. Ik riep de eerste spreuk die in mijn gedachten opkwam en zag hoe er een dikke spin ontplofte voor mijn ogen. Even stond ik versteend, van de schrik die ik zojuist gevoeld had, maar begon toen ineens te grinniken om mijn overdreven reactie. Ik leek wel krankzinnig; eerst gillen en vervolgens lachen. Er was niets in dit bos wat ik niet aankon, ik moest me niet zo aanstellen. Ik moest gewoon mijn toverstaf goed vasthouden; een paar spreuken zou alles wel afweren. Mijn ogen gleden langs het doolhof en ik nam de plek even goed in me op. Ik moest de juiste route zien te vinden, dan had ik nog kans. Ik volgde mijn gevoel en liep toen hersenloos tussen de heggen door. Totdat mijn voet ineens bleef haken; met een klap kwam ik op de grond en voelde hoe er een scheur in mijn broek ontstond. Ik keek even op en zag dat er een boomwortel onder de heg vandaan was gekomen, vreemd.. Opeens ontstond er een andere sfeer om me heen. Het werd donkerder en stil. De heg stopte met ritselen en ik hoorde ook geen andere vreemde geluiden meer. Ik keek om me heen, maar kon alleen nog de contouren van de heggen onderscheiden; zo donker was het. Shit, dit kon niet goed zijn..