De 100e Hongerspelen - 14

“Rue, ik denk dat jij best kan gaan slapen, morgen moet je op tijd opstaan”, zei Toista tegen het kleine meisje.
“Ik ben nog niet moe”, protesteerde ze.
“Als je nu gaat slapen kom ik nog even mee om je in te stoppen”, bood Carsta, haar styliste, aan.
“Vertel je dan ook nog een verhaaltje?”, vroeg Rue.
“Ik ken geen verhaaltjes, maar wel een paar mooie liedjes, is dat ook goed?” Rue knikte, en ging samen met Carsta naar haar kamer. Toista en de anderen keken haar na.
“Hoe ga je het aanpakken voor haar in de arena?”, vroeg Xandrijn, de andere tribuut. Hij was een volwassen man van 37 jaar en vader van twee kinderen.
“Ik weet het nog niet”, gaf Toista toe. “Alleen maakt ze geen kans.”
“Ik kan haar gerust wat helpen in het trainingscentrum, maar in de arena… Ze zou me enkel ophouden en ik zou ook graag terug naar huis gaan, naar mijn vrouw en kinderen.”
“Dat begrijp ik”, knikte Toista. “Eerlijk gezegd denk ik dat de korte pijn voor haar het beste is, tenzij er iemand anders bereid is voor haar te zorgen. Het is hard, maar zo hoeft ze niet te erg af te zien.”
“Laat je haar naar de hoorn gaan?”, vroeg Xandrijn verbaasd. “Dat zie ik haar echt niet doen.”
“Het beste is dat iemand haar doodt in haar slaap, denk ik”, zuchtte Toista. “Maar we hebben nog een week om dat uit te zoeken, misschien komt er onverwacht toch nog een manier om haar te laten overleven.”
“Je geeft het dus nog niet op”, begreep Xandrijn.
“Nog niet, maar veel hoop heb ik niet. Kan jij tijdens de trainingen in het oog houden met wie ze optrekt en zo?”
“Oké”, stemde Xandrijn in.