I never meant to hurt you - Part 3

In zijn schooltijd was Percy bijna gelukkig. Hij had niet veel vrienden en voelde zich soms eenzaam of ongewild, maar er was altijd voldoende schoolwerk om zijn zorgen te verdrinken. Hij werd zelfs tot Prefect en later tot Head Boy benoemd, wat hem het recht gaf om mensen aan te spreken als ze regels braken zonder dat ze hem mochten uitlachen. Misschien nog wel belangrijker was dat het zijn ouders trots maakte. Dat was zelfs het verdubbelde geplaag van Fred en George waard.
      Na Hogwarts begon Percy te werken op het Ministry onder Bartemius Crouch. Weer waren zijn ouders trots op hem en eindelijk onderscheed hij zich ergens in; hij was de eerste die in zijn vaders voetsporen trad. Zijn moeder was niet zo blij met de gevaarlijke banen die haar twee oudsten hadden gekozen, dus was ze des te meer dankbaar dat haar derde dicht bij huis bleef en een goede, zekere carrière begon. In zijn eerste halfjaar op het Ministry was Percy gelukkiger dan ooit tevoren, en geen van zijn broers was in de buurt om hem ermee te treiteren. Alles was rustig en veilig en zeker en duidelijk, precies zoals hij het graag had.
      Maar toen ging alles mis. Crouch bleek al een tijd lang dood te zijn geweest toen Percy nog steeds bevelen had opgevolgd van iemand die zich als zijn baas voordeed via brieven, waardoor hij ernstig in de problemen kwam. Mensen van het Ministry ondervraagden hem en wezen met beschuldigende vingers in zijn richting, want, zo zeiden ze, hij had moeten weten dat er iets mis was. Percy zelf voelde zich verschrikkelijk, want hij wist dat het Ministry altijd gelijk had en dat het dus wel zijn schuld moest zijn. Zijn vader had hem vroeger vaak verhalen verteld over de dappere en rechtvaardige tovenaars van het Ministry en hoewel het misschien een beetje naïef was, had Percy nog altijd een beeld van heldendom in zijn hoofd. Het Ministry was perfect, het Ministry maakte geen fouten, het Ministry deed altijd alles goed en iedereen was bevoorrecht als ze daar mochten werken, dus schaamde hij zich omdat hij de geweldige mensen die vertrouwen in hem hadden gehad had laten stikken, zelfs al wist hij dat hij het niet met opzet had gedaan.
      Bovendien werd hij tijdelijk geschorst en kon hij dus niets anders doen dan zijn moeder te helpen bij het huishouden. Zijn ouders waren allebei heel meelevend en steunden hem volledig, maar hij wist diep in zijn hart dat ze ontzettend teleurgesteld in hem moesten zijn. Hoe konden ze nou van hem houden als hij zo’n complete mislukkeling was? Het enige waar hij ooit goed in was geweest en waar hij ooit enige erkenning voor had gekregen was het juist uitvoeren van zijn taken, en nu bleek dat hij zelfs dat niet kon. Hij verdiende hun liefde niet eens, maar toch knikte en glimlachte hij als ze hem leugens vertelden zoals dat het allemaal wel goed zou komen of dat het niet zijn fout was. Hij wilde niet nog meer aandacht op zichzelf vestigen, of klinken alsof hij hen niet respecteerde.
      Uiteindelijk mocht hij weer aan het werk, maar hij zat weer helemaal onderaan de ladder. Dat kon hem echter weinig schelen, want hij was al euforisch dat ze hem niet gewoon hadden ontslagen - hij zou zichzelf zeker hebben ontslagen. En toen, totaal onverwacht, kwam de Minister of Magic persoonlijk kijken in het kantoor waar hij met een stuk of tien andere mensen aanvragen voor vliegende transporten verwerkte. Zijn naam werd geroepen en hij dacht dat dit het einde moest zijn, dat ze toch nog bijzinnen waren gekomen en hadden besloten om hem te ontslaan. Zijn hart klopte als een razende terwijl hij opstond en naar voren liep.
      Hij schudde Cornelius Fudge de hand en tot Percy’s grote verwarring begon de Minister een heel gewoon gesprek met hem. “Ik zie dat jullie hier hard werken.”
      “We doen ons best, meneer,” antwoordde hij zo beleefd mogelijk.
      “Bevalt het je?”
      “Jazeker, meneer. Dit was altijd al mijn droombaan.”
      Fudge lachte. “Jongen, dit kan toch niet je droombaan zijn? Ik mag toch wel hopen dat je wat hogere eisen aan jezelf stelt.”
      Hij kleurde lichtjes rood. “Ik bedoelde dat ik altijd al op het Ministry heb willen werken, meneer.”
      “Dat is goed om te horen.” Fudge nam hem bij zijn arm en ze liepen langzaam van de bureaus weg. “Weasley, wat zou je ervan zeggen om wat dichter bij mij te komen werken?” Het eerste wat hem opviel was dat de Minister zijn naam had onthouden. Pas nadat hij over die schok en eer heen was gekomen, besefte hij dat hem een vraag was gesteld.
      Zo werd hij opeens Junior Assistent van de Minister of Magic.
      Zijn ouders zouden vast trots zijn, dacht hij. Met zo’n baan had hij misschien wel een beetje van hun liefde verdiend. Er waren nog steeds voldoende dingen die ze hem kwalijk konden nemen, maar misschien zou het iets van wat hij met zijn eerdere fouten had vernietigd weer herstellen.
      Maar dat bleek niet het geval te zijn. Zijn vader schreeuwde tegen hem, en Percy was zo overdonderd, zo geschokt en bang, dat hij ook begon te schreeuwen. Niet veel later stond hij met zijn koffer vol spullen in London, dakloos, met een baan die hij niet meer wilde en zonder vrienden of familie.
      Vroeger had hij altijd gedacht dat hij zich alleen voelde. Nu pas wist hij wat dat eigenlijk betekende.