I never meant to hurt you - Part 1

Een van de weinige constante factoren in de eerste jaren van het leven van Percy Weasley was angst. De Eerste Tovenaarsoorlog was op zijn hoogtepunt en terwijl zijn vader voor de Order werkte, zat hij met de rest van de familie ondergedoken. Voor zijn moeder was het een erg stressvolle tijd. Niet alleen maakte ze zich voortdurend zorgen om haar man, die ze vaak wekenlang moest missen, maar ook had ze zes kleine kinderen te verzorgen en was de zevende onderweg.
      Percy was pas vijf toen de oorlog eindigde en het gezin weer terug kon naar de Burrow, maar dat was net oud genoeg om zich er vlagen van te kunnen herinneren. Van alle Weasley kinderen had het op hem waarschijnlijk de grootste indruk gemaakt, al waren Bill en Charlie beide ouder en wisten zij er meer over te vertellen. Percy was indertijd nog te jong om echt te beseffen wat er gebeurde. Hij was wel oplettend genoeg om te begrijpen dat het iets verschrikkelijks moest zijn en wanneer hij zijn moeder zag huilen werd hij altijd heel stil en heel bang, al probeerde hij dat niet te laten merken.
      “Gaat het wel, mama?” had hij haar een keertje gevraagd.
      Zijn moeder had de tranen van haar wangen gedept met een keukendoek en gezegd: “Ga maar met je broertjes spelen, Percy.” Hij was gehoorzaam in een hoekje gaan zitten. Hij had nooit een antwoord gekregen, en hij had het nooit opnieuw durven te vragen.
      Naast angst was eenzaamheid ook iets wat hij later onmiddellijk met die jaren associeerde. Bill en Charlie hadden elkaar om mee te spelen, maar hun spelletjes waren te ingewikkeld en te ruig voor hun kleine broertje, want Percy verschilde respectievelijk zes en vier jaar in leeftijd van hen. Na hem kwamen Fred en George, die totaal andere persoonlijkheden hadden en bovendien de speciale band deelden die alleen tussen tweelingen bestaat, en Ron was simpelweg te jong om ook maar iets te kunnen doen behalve in zijn wiegje te liggen. Zodra Ginny werd geboren had ook hij iemand die dichter bij hem stond qua leeftijd.
      Natuurlijk had Percy zijn moeder, maar zij moest haar aandacht eerlijk proberen te verdelen over al haar kroost. Daarbij kreeg ook hij geen bijzondere behandeling. In tegendeel, hij werd vaak een beetje over het hoofd gezien. Hij had tenslotte niets speciaals, geen dingen waarin hij uitblonk, waarvoor hij extra lof verdiende of die hem op een andere manier onderscheden van de rest van zijn broers en zusjes. Hij was niet zo handig of behulpzaam als Bill en Charlie, niet zo grappig en opgewekt als de tweeling en niet zo schattig of onschuldig als Ron. Het enige waar hij goed in was, was een braaf, onopvallend kind zijn en zijn moeder zo min mogelijk last bezorgen. Dus dat was precies waar hij zich op concentreerde. Hij volgde bevelen altijd zo snel mogelijk op, maakte nooit lawaai, deed niets waarvan hij vermoedde dat het zijn moeder zou kunnen ergeren en was over het algemeen gewoon uitzonderlijk braaf en stil voor een vijfjarige.
      Molly merkte dit op en waardeerde het. Ze stond er echter nooit lang bij stil, want Percy was altijd al een rustig kind geweest, en haar andere zoons zorgden samen al voor voldoende problemen. Daardoor werd Percy juist nog meer over het hoofd gezien, in plaats van de affectie te krijgen waar hij op had gehoopt. Maar hij was te bang zijn moeder pijn te doen of haar aan het huilen te maken om er iets van te zeggen, dus hield hij gewoon zijn mond en deed trouw alles wat Molly hem zei.