Living forever 8.1

Jay, de wolf

Siva lag te slapen op de bank en ik wist dat hij waarschijnlijk pas om 2 uur wakker zou worden. Stilletjes sloop ik het huis uit.
‘Jay,’ klonk de stem van Richard achter me toen ik op de afgesproken plek kwam. ‘We hadden hier ’s avonds afgesproken!’
‘Dat weet ik,’ zei ik. ‘Maar ik had een vermoede dat jij hier zou zijn.’
‘Wel je vermoede klopte,’ zei Richard grijnzend. ‘Wat brengt je hier.’
‘Ik wil het leren,’ zei ik. ‘Hoe ik het kan beheersen.’
‘De eerste keren gaan alleen uit woede,’ zei hij schouderophalend. ‘Ten zij je wilt dat ik je echt woedend maak kan ik je niet helpen.’
‘Ik heb mijn emoties behoorlijk goed in de hand,’ zei ik. ‘Zelfs al zou ik het willen dan zou je me niet snel boos krijgen.’
‘Dat is dan jammer,’ zei Richard. ‘Maar andere emoties kunnen ook helpen, maar woede is meestal het sterkst.’ Ik knikte en ging rustig tegen een boom zitten, Richard deed het zelfde.
Ik dacht aan Siva die nu thuis lach te slapen met een nog altijd pijnlijke borst. Gister was ik woedend geweest op Tom, ik was zelfs gaan trillen. Was dat wat ik nodig had? Was het trillen het begin van de transformatie? Ik dacht weer aan Tom en hoe Siva er uit had gezien toen ik hem en Nathan vond en hoe hij er eerder uit had gezien toen hij een stuk van zijn lichaam had verloren, wat overigens al zo’n 50 jaar geleden was.
Mijn handen begonnen lichtjes te trillen, terwijl ik dacht aan het leed van mijn beste en oudste vriend. Zodra ik besefte dat ik woedend werd, duwde ik het weg en werd ik weer kalm.
‘Nee! Wat doe je nu?’ riep Richard teleurgesteld. ‘Woede! Trillen! Het was het begin!’ Ik keek hem verbaasd aan.
‘Maar als ik ga trillen uit woede verlies ik controle!’ zei ik. ‘Ik wil controle houden!’
‘De eerste keren heb je geen controle,’ zei Richard. ‘Maar ik ben er om te zorgen dat je niemand vermoord, op een paar bomen en beesten na.’ Waarschijnlijk zou Nathan de enige zijn die dat erg zou vinden en even besefte ik dat zodra ik een boom iets aandeed de anderen hem gingen vertellen wat ik deed.
‘Waar denk je aan?’ vroeg Richard nieuwsgierig.
‘Een vriend van mij is heel erg voor de planten!’ zei ik hoofdschuddend. ‘Ik zat net te denken dat hij waarschijnlijk de enige was die het erg zal vinden als ik een boom aanval.’ Richard schoot in de lach.
‘Wel het is niet dat de bomen die je aanvalt hem zullen vertellen wat je hen aangedaan hebt,’ zei Richard. ‘Dus ik denk niet dat het een groot probleem vormt. Tenzij hij natuurlijk een elf is, want dan zeggen ze het hem wel.’ Ik keek hem verbaasd aan. ‘Oh, relax de kans dat hij een elf is is nihil. Alle elfen zijn uitgestorven.’
‘Uitgestorven?’ vroeg ik verbaasd.
‘Jup,’ zei Richard. ‘Ze zijn dood, allemaal. Op misschien een paar wisselkinderen na.’
‘Wat zijn wisselkinderen?’ vroeg ik verbaasd.
‘Sommige elfen ruilen elfenbaby’s in voor mensenbaby’s,’ zei Richard schouderophalend. ‘Ik weet niet waarom.’
‘Hoe zijn de elfen uitgestorven?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Zeg jij bent wel erg geïnteresseerd in elfen!’ zei hij verbaasd.
‘Ik ben er zojuist achter gekomen dat ze bestaan,’ loog ik snel.
‘Bestonden, bedoel je zeker,’ zei Richard. ‘De heksen.’
‘Wat is er met de heksen?’ vroeg ik verbaasd.
‘De heksen hebben de elfen uitgemoord,’ zei Richard. ‘Zo’n 310 jaar geleden.’ Ik voelde me ijskoud worden dat is 5 jaar voordat Max Nathan vond. Hij zou het vast niet geweten hebben hield ik mezelf voor. ‘En alle heksen weten het. Naargeestig volkje is het. Als er een heks aan de andere kant van de wereld iets groots doet. Stel je voor hij of zij schraapt een nieuw soort wezen en dan niet een wezen dat maar even bestaat, maar dan net zo iets als weerwolven of vampieren. Wij zijn tenslotte ook door heksen geschapen of vervloekt hoe je het noemen wil.’ Hij was even stil. ‘Als een heks dus iets speciaals maakt of doet, zoals het hele elfen ras uit moorden dan weten alle heksen op de hele wereld dat. Iedere heks die je dus tegenkomt weet van deze massamoord. Ze kennen iedere detail van elke moord uit hun hoofd en kunnen ieder gezicht net uitvoerig beschrijven alsof ze er zelf geweest zijn.’ Hij was even stil. ‘Ergens zijn ze er ook geweest. In hun hoofd bedoel ik dan. Je kunt heksen beter uit de weg gaan Jay. Er word gezegd dat er ooit goede heksen waren, maar niemand weet waar die zijn.’
‘Oorlog,’ zei ik. Dat had Max me wel verteld. ‘Er was een oorlog tussen de heksen die de duistere magie beoefende en de heksen die de lichte magie beoefende. De duistere kant won.’
‘Daar weet je dan wel weer vanaf,’ zei Richard.
‘Ik ben ooit een heks tegengekomen,’ zei ik. ‘Hij was wel vriendelijk, zocht naar de elfenstammen zei hij.’
‘En daar zie je de ware aard van de duistere heksen weer,’ zei Richard. ‘Ze zijn niet te vertrouwen. De elfen zijn dood door hun eigen doen en de wisselkinderen weten niets van magie, want ze zijn opgevoed door mensen.’
‘Hij vertelde me over de oorlog,’ ging ik rustig verder. ‘Zijn leraar had mee gevochten, hij was gevlucht. Hij wilde niet de kant vernietigen waar hij eigenlijk voor wilde vechten.’
‘Dan weet je minder over heksen dan ik dacht,’ zei Richard. ‘Heksen kiezen geen kant, ze zijn een kant. Er bestaat geen keuze tussen lichte en duistere magie beoefenen, ze zijn hun magie. Je word geboren met lichte of met duistere magie. Het hangt af van je karakter en die heks die jij ontmoete die was vast en zeker duister, want de elfen zijn dood, net als de lichte heksen, door de duistere heksen. Het was zeker weten geen lichte heks, want lichte heksen kunnen niet liegen. Hun magie, waar zijzelf uit bestaan is daar te puur voor en laat dat niet toe. En nou ja, je weet ook zeker dat het geen lichte heks was want die bestaan niet meer.’ Max had heel wat uit te leggen