De interviews

De vorige dag hebben Giohn en ik allebei met hun eigen mentor besproken wat ze tijdens de interviews gaan doen. Ik wordt het mysterieuze, intelligente en intuïtieve meisje dat ik altijd al ben. Wat Giohn wordt zie ik vanzelf, maar we zien zo eerst de cijfers voor de privésessies. je kan een cijfer tussen 0, wat nooit gehaald en hopeloos is, en 12, wat absurd goed en nooit gehaald is. Ik heb werkelijk geen idee wat ik heb. Ik kijk naar buiten, waar we de cijfers zo zullen zien. Dan komen de gezichten langs. Als eerst de jongen uit 1, een tien. Het meisje uit 1, een 9. De jongen uit 2, een 10. Het meisje uit 2, een elf! De jongen uit 3, een 7. Dat bedoelde ik dus met verprutsd. Dan kom ik, met een... Een elf! Dat kan niet, er moet een fout gemaakt zijn! Denken ze soms dat ik de toekomst kan voorspellen? Ach, dat levert vast sponsors op. Dan de jongen uit 4, een 9. Het meisje uit 4, een tien. Volgens Beetee is het meisje uit vier niet zo intelligent en ik geef hem geen ongelijk. Dan de jongen uit 5, een 4. Het meisje uit 5, een 6. Beide tributen uit district 6 halen een 3, niet zo goed dus. De jongen uit 7 een 5, en Ceilena een 8. De volgend tributen halen allemaal een laag cijfer, tot aan Minerva, district 11, die een 8 heeft, net als Ceilena. Als ik een ach gehad had, zou ik het snappen. Maar een 11... Het is altijd leuk. Zo trekt Migra me mijn kleren aan voor het interview, wat een jurk is, en schoenen met hoge hakken. Daar moet ik nu heen. Een van de drie van mijn voorbereidingsteam, ik geloof dat het Drea is, maar ze is bijna niet te herkennen door haar huid die vandaag niet lichtblauw, maar geel is. Bah, geen gezicht. Ik loop met haar mee. Dit keer hoef ik gelukkig niet onthaard te worden, alleen opgemaakt. Mijn jurk is mooi. Zwart, met paars. Ik krijg vleugels om, en zwarte laarzen op hoge hakken. Mijn make-up is donker. Geen idee waarom Migra dit bedacht heeft... Ik vraag me af hoe Ceilena en Minerva eruit komen te zien.

Ik sta te wachten op de interviews. Als eerst komt de jongen van district 1. Van ieder interview voor mij vang ik een paar vragen op, de rest ontglipt me, ik onthoud het niet.
'Zo, Prince, je hebt je aangeboden voor een andere jongen? Jij wilt zeker met de eer strijken, hè?' vraagt Caesar Flickerman.
'Ja, natuurlijk. Ik ben van plan te winnen,' zegt hij arrogant.
Arrogantie, die de beroeps eigen is, niets dan dat.
'Beauty, je naam zegt het al. Vertel me eens, je hebt vast wel een vriendje,' zegt Caesar.
Beauty draagt een elegante lange roze jurk, haar haar is opgestoken. Mijn haar zit los. Beauty's stijl is duidelijk, ze is lang en elegant. Ik niet, ik ben klein, en zeker niet elegant.
'Nou nog niet, maar als ik gewonnen heb, kan hij me toch niet meer weigeren? Leuke jongens zat in district 1,' zegt Beauty.
'Nero, ben je net zo wreed als de keizer waar je naar vernoemd bent?' vraagt Caesar, 'Jij gaat vast een hoop tributen doden, hè?'
'Dat is wel het plan,' zegt Nero grijzend.
Nero is niet de sterkste beroeps. Hij wordt niet mijn grootste vijand. Als mijn teampje het tenminste redt, maar we houden wel vol. Ik geloof in ons.
'Clary, mooie naam. Het schijnt dat jij kundig bent met de messen, je maakt vast een kans. Een 11 voor de training, mooie score. Wat vind je er van?'
'Ik ga winnen,' grijnst Clary, 'Daarvoor ben ik hier. District 3 heeft ook een 11, maar ik weet zeker dat ik haar kan verslaan.'
'Mooie houding, Clary, zo zien we het graag in de Hongerspelen.'
Giohn heeft niets interessants te melden. Oh mijn god. Nu moet ik. Ik sta bijna stijf van plankenkoorts. Ik verman me zo veel ik dat kan en loop het podium op. Ik ben niet arrogant, zoals de beroeps. Ik ben verlegen en ik houd er niet van in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik loop naar voren, val een keer door die stomme hoge hakken, krabbel overeind, en ga op de stoel zitten.
'Zo, Wiress, een elf voor de training, prima score,' zegt Caesar, 'Hoe is je dat gelukt?'
Ik denk even na voor ik antwoord geef. Ik zoek Beetee in de menigte, hem kan ik vertrouwen. Ik beeld me in dat ik tegen Beetee praat, en niet tegen de hele grote groep capitoolinwoners die hun eigen uiterlijk verminken door rare make-up.
'Ik houd liever geheim wat ik gedaan heb, maar ik geloof dat de spelmakers er een beetje zenuwachtig van werden.'
Ik probeer zo luid en duidelijk mogelijk te klinken, maar toch klink ik verlegen en stotterig.
'Niet erg, Wiress, maar wil je iets harder praten? Mensen, weerhoud je er niet van haar te sponsoren omdat ze verlegen is. Een paar jaar geleden is de winnaar tijdens de interviews flauwgevallen van plankenkoorts.'
Inderdaad, een paar jaar geleden heeft het meisje uit district 5 gewonnen, net zo verlegen als ik, ze viel flauw tijdens de interviews. Ze heeft wel gewonnen, omdat ze slimmer was dan de rest.
'Ik houd liever geheim wat ik gedaan heb, maar ik geloof dat de spelmakers er zenuwachtig van werden,' zeg ik dit keer luider.
De menigte knikt begrijpend, voor zo ver ik dat kan zien.
'En Wiress, heb je een plan? Sluit je een team?' vraagt Caesar.
Ik knik een beetje verlegen en noem de namen van Ceilena en Minerva, daarbij ook hun districtsnummer zodat iedereen weer weet wie Ceilena en Minerva ook al weer zijn.
'Verder weet ik dingen die mensen niet zomaar weten. Een soort gevoel. Mensen hebben dat af en toe. Ik heb dat heel vaak en heel sterk, dat is iets wat me helpt,' zeg ik.
Dan is mijn tijd gelukkig om en wankel ik op die stomme hoge hakken weer weg. De jongen uit district 4 komt, Andrew heet hij. Daarna Meritxell, die inderdaad zo weinig hersens heeft als Beetee verteld heeft. De jongen uit 5 is niet interessant. Het meisje uit 5 is wantrouwend en op zichzelf. De tributen uit 6 zijn niet interessant. Ceilena laat de mensen weten dat ze, hoewel ze blind is, nog best een kansje maakt om het te overleven, en dat niemand haar meteen af mag schrijven. De jongen uit 9 is arrogant als een beroeps. Minerva is intelligent, en misschien onkundig met wapens, ze is een echte overlever, en heeft in district 11 de juiste kennis opgedaan. District 12 is niet zo interessant. De tributen uit 12 gaan bijna altijd meteen dood. Alleen de 50e hongerspelen, toen ik 5 was, hebben twee tributen uit 12 het heel ver geschopt en heeft een van het zelfs gewonnen. Deze zullen waarschijnlijk weer doodgaan. De interviews zijn ten einde, iedereen gaat terug naar het districtsappartement, waar ik mijn make-up eraf haal, en me in mijn kamer omkleed. Morgen beginnen de spelen, morgenochtend vroeg gaan we de naar de startkamers, en de spelen beginnen als de capitoolmensen uitgeslapen zijn. Ik ben een beetje zenuwachtig voor de spelen. De kans dat we doodgaan is heel groot.