|| O25
||Hogwarts
||Draco||
Haar afstandelijkheid overviel me weer eens, zoals gewoonlijk. Diep in gedachten en blijkbaar niet in staat me aan te kijken at ze haar appel op. Ik nam niet de moeite haar stilzwijgen te verbreken, wetend dat ze dat niet zou waarderen. Ik kende haar ondertussen goed genoeg om te weten hoe ze daarop zou reageren. Maar er was iemand die daar geen aandacht aan besteedde.
Nathan plofte naast me neer maar liet uit niets blijken dat hij me zag. Met een glimlach keek hij op naar Aurora. 'Goedemorgen schoonheid. Heb je goed geslapen?' Vroeg hij haar zonder verdere omwegen. Ik zag haar ogen ophelderen en herkende dat teken als irritatie. Nathan interpreteerde het echter als enthousiasme en ik zat stilletjes te genieten. 'Prima.' Gaf ze toe, maar meer kreeg hij niet van haar en ik vond het knap dat hij geen kippenvel kreeg van de blik die ze hem toewierp. Ze was gewoonweg onvermurwbaar. 'Ik heb ook goed geslapen en super gedroomd. Je mag 's nachts wel vaker komen spoken hoor.' Zei hij daarna en ik snakte naar adem na het horen van deze woorden. De ogen van Winter werden twee keer zo groot en haar mond zakte bijna open van.. ja van wat eigenlijk. Ongeloof? Verbijstering? Woede? Ik kon het niet plaatsen maar ze zat in ieder geval even naar lucht te happen als een vis op het droge. Haar blik was zo hilarische dat ik het niet meer uit kon houden. Mijn lach weerklonk door de zaal, mensen keken in onze richting en ik viel bijna achterover terwijl er een traan over mijn wang liep.
De woorden van Nathan waren gewoonweg al hilarische geweest, maar de reactie van Aurora was nog veel beter. Ik werd raar aangekeken terwijl ik daar zo zat te hikken van het lachen maar voor een keer maakte mijn reputatie me niets uit. Toen ik Aurora overeind zag komen, met een ziedende blik op mij en Nathan, was de lol er echter van af. Ze leek oprecht van streek. 'Aurora wacht, waar ga je geen.' Riep ik haar buiten adem na terwijl ze nijdig weg beende. Ze keek niet op of om en stormde regelrecht richting de uitgang van het kasteel. Ik was snel klaar met lachen toen ik bedacht wat er de vorige keer buiten was gebeurd en vloog meteen op. Met een noodgang rende ik achter haar aan, groepjes slaperige leerlingen aan de kant duwend. Ik had ergens wel vaag door dat Nathan ook achter me aankwam maar dat deed er niet toe. Aurora was al halverwege de bosrand en liep flink door. Aangezien ik rende had ik haar snel bereikt. 'Ik bedoelde het niet lullig Aurora, ik lachte jou niet uit maar Nathan!' Riep ik terwijl mijn hand zich om haar onderarm sloot. Met een ruk draaide ze zich om greep het voorpand van mijn gewaad. Haar ogen stonden wijd open gesperd van woede en de blauwe kleur leek veel lichter als normaal, bijna wit. Of verbeelde ik me dat?
De immense kou die ik voelde verbeelde ik me echter niet. Toen ik naar beneden keek zag ik de stof van mijn gewaad stijf worden en de ijskristallen vermenigvuldigden zich in een rap tempo over het oppervlak. Elke vezel van mijn huid waarmee de kou in contact kwam schreeuwde het uit en het leken net honderden kleine alarm belletjes. Ik slaakte een kreet en probeerde me los te rukken. Tevergeefs.
Nathan plofte naast me neer maar liet uit niets blijken dat hij me zag. Met een glimlach keek hij op naar Aurora. 'Goedemorgen schoonheid. Heb je goed geslapen?' Vroeg hij haar zonder verdere omwegen. Ik zag haar ogen ophelderen en herkende dat teken als irritatie. Nathan interpreteerde het echter als enthousiasme en ik zat stilletjes te genieten. 'Prima.' Gaf ze toe, maar meer kreeg hij niet van haar en ik vond het knap dat hij geen kippenvel kreeg van de blik die ze hem toewierp. Ze was gewoonweg onvermurwbaar. 'Ik heb ook goed geslapen en super gedroomd. Je mag 's nachts wel vaker komen spoken hoor.' Zei hij daarna en ik snakte naar adem na het horen van deze woorden. De ogen van Winter werden twee keer zo groot en haar mond zakte bijna open van.. ja van wat eigenlijk. Ongeloof? Verbijstering? Woede? Ik kon het niet plaatsen maar ze zat in ieder geval even naar lucht te happen als een vis op het droge. Haar blik was zo hilarische dat ik het niet meer uit kon houden. Mijn lach weerklonk door de zaal, mensen keken in onze richting en ik viel bijna achterover terwijl er een traan over mijn wang liep.
De woorden van Nathan waren gewoonweg al hilarische geweest, maar de reactie van Aurora was nog veel beter. Ik werd raar aangekeken terwijl ik daar zo zat te hikken van het lachen maar voor een keer maakte mijn reputatie me niets uit. Toen ik Aurora overeind zag komen, met een ziedende blik op mij en Nathan, was de lol er echter van af. Ze leek oprecht van streek. 'Aurora wacht, waar ga je geen.' Riep ik haar buiten adem na terwijl ze nijdig weg beende. Ze keek niet op of om en stormde regelrecht richting de uitgang van het kasteel. Ik was snel klaar met lachen toen ik bedacht wat er de vorige keer buiten was gebeurd en vloog meteen op. Met een noodgang rende ik achter haar aan, groepjes slaperige leerlingen aan de kant duwend. Ik had ergens wel vaag door dat Nathan ook achter me aankwam maar dat deed er niet toe. Aurora was al halverwege de bosrand en liep flink door. Aangezien ik rende had ik haar snel bereikt. 'Ik bedoelde het niet lullig Aurora, ik lachte jou niet uit maar Nathan!' Riep ik terwijl mijn hand zich om haar onderarm sloot. Met een ruk draaide ze zich om greep het voorpand van mijn gewaad. Haar ogen stonden wijd open gesperd van woede en de blauwe kleur leek veel lichter als normaal, bijna wit. Of verbeelde ik me dat?
De immense kou die ik voelde verbeelde ik me echter niet. Toen ik naar beneden keek zag ik de stof van mijn gewaad stijf worden en de ijskristallen vermenigvuldigden zich in een rap tempo over het oppervlak. Elke vezel van mijn huid waarmee de kou in contact kwam schreeuwde het uit en het leken net honderden kleine alarm belletjes. Ik slaakte een kreet en probeerde me los te rukken. Tevergeefs.
Onverwachts of niet? Tell me en bedankt voor de lieve reacties op het vorige hoofdstuk x
Reageer (11)
Zo mooi geschreven!
1 decennium geledenSnel verder!