Aquamarijne Melodie

De deuren van de bus gingen open. Alle leerlingen stapten uit. Michel ging op zoek naar de essentie van een DNA-ketting, en vond er één vlak bij de school. Hij keek nog even rond of er geen mensen in de buurt waren, en activeerde de streng. Meteen opende zich een poort die hem toeliet zich door ruimte en tijd te bewegen.

Op weg naar zijn kasteel veranderde hij zich in zijn echte vorm. Toen hij was geland merkte hij meteen op dat er iets niet pluis was. Het was veel te stil. Op dat moment traden Lady Bat en de Mermaid Princesses zijn territorium binnen.
"Heh. Dus jullie zijn gekomen, Mermaid Princesses."

"Mikeru!" De Mermaid Princesses hadden hun microfonen in hun handen, klaar om te zingen. Lady Bat antwoordde op iets dat hij had gemist: "Dat zal nooit gebeuren! De mensheid zal VALLEN!" Gelukkig wist hij waar het heen ging.

"Zien jullie het niet, Mermaid Princesses? Deze wereld staat op de rand van de vernietiging. Alleen door de mens uit te roeien is deze aarde nog te redden!" De Mermaid Princesses aarzelden even, maar antwoordden: "Alle mensen hebben recht op leven en geluk! En wij beschermen ze, waar ze ook mogen zijn! Wij geloven dat ons lied ook door mensen gehoord kan worden!" Als dat echt zo was, dan zou dat meisje nu niet zo'n sombere uitstraling hebben... En met die woorden startten ze hun lied.


"Mijn hart verft een melodie,
Die voor mij was achtergelaten
Zelfs als er voor ons geen 'oceaan van eeuwigheid' is

Ik weet zeker dat ik blij zal worden
Druipend van de piano van mijn hart is

De aquamarijne melodie
Zie het versmelten met de lucht.
Tot de laatste golf vedwijnt
Kijk alleen maar naar mij!
Omdat ik van je hield
waren er woorden die ik niet kon zeggen
De gevoelend die ik niet kon overbrengen
Zend ik naar jou, zingend in Sopraan!"


Lady Bat begon al gauw zijn handen voor zijn oren te doen. Toen het lied klaar was was hij zo goed als aangebrand. Na enkele kwade woorden verdween Lady Bat van het toneel. "Hmm. Is dat ALLES wat jullie kunnen, Mermaid Princesses?" Hij lachte.

Op dat moment trok er een heftige pijn door zijn lichaam. Terwijl hij en zijn territorium voor de ogen van de Mermaid Princesses verdwenen, zakte hij door zijn knieën, zijn handen tegen zijn hoofd.
Een enkele veer met een stukje van Seira's hart dwarrelde naar beneden...