17.

      De duisternis was verstikkend. Ik gooide mijn deken van me af, aangezien het benauwde klimaat in de kamer hem overbodig had gemaakt, en ging rechtop in bed zitten. De wekker op het nachtkastje van Jasmin gaf aan dat het half twaalf was, maar het leek alsof ik al uren, nee zelfs dagen in bed had gelegen. Ik had nog geen minuut geslapen deze avond. De gebeurtenissen bleven als kauwgom onder je schoen voor mijn netvlies hangen, maalden door mijn gedachten en maakten wegdommelen onmogelijk.

      Na het voorval in de kantine was ik naar onze kamer gevlucht. Half huilend was ik op mijn bed neergevallen – natuurlijk wel nadat ik die smerige trui had uitgetrokken – en had me opgerold als een gordeldier. Daar was het eigenlijk te warm voor, en na een tijdje wilden de tranen niet meer komen. Ik was van het bed opgestaan en naar het raam gelopen, richting het zonlicht.
      Buiten waren er een paar jongens aan het voetballen. Ze hadden het warm, hadden zich allemaal ontdaan van de trui, en eentje had zelfs zijn overhemd uitgetrokken en rende rond in een ontbloot bovenlichaam. Een ander groepje jongens bekeek het schouwspel. Er stond één jongen naast ze, die overduidelijk de hele tijd grappen aan het maken was. Na elke zin die zijn mond uit kwam werd er gelachen.
      Eén van de jongens had een verschrikkelijk aanstekelijke lach. Onwillekeurig kropen mijn mondhoeken ook een beetje omhoog en opeens was ik het zat. Wat was er met de vechtende, de dappere Pip gebeurd? Ik had nog nooit iets opgegeven, ik moest bijna wel van slag zijn door alle veranderingen. Maar dat was nu afgelopen. Ik balde mijn vuisten en er brak een glimlach door op mijn gezicht.
      Op dat moment ging de bel en nadat ik me had opgefrist in de badkamer en een nieuwe trui had aangetrokken begaf ik me naar de les.

      Zonder dat ik wist wat ik deed stapte ik uit bed en zette mijn bril op. De deur piepte toen ik hem opendeed en hoewel ik wist dat er niemand was om me te betrappen, verstijfde ik toch even. De school leek nog stiller dan de avond ervoor, waardoor ik het idee kreeg dat ik even een momentje voor mezelf had. Het was toch wel vermoeiend om dag in, dag uit onder de mensen te zijn, want helemaal mogelijk om jezelf te zijn was het dan niet – voor mij in ieder geval.
      Mijn benen leidden me naar de eetzaal. De marmeren tegels verkoelden mijn oververhitte voeten een beetje. Midden in de zaal bleef ik stilstaan en keek om me heen. Op de een of andere manier werd ik overvallen door teleurgesteldheid toen ik zag dat de zaal leeg was, maar ik begreep eigenlijk niet zo goed waarom. Waar was ik naar op zoek? Ik liep naar het raam en liet mezelf in de vensterbank zakken, mijn rug tegen het koude glas.
      Diep van binnen wist ik wel dat ik hier was met een reden. Zonder dat ik het zelf doorhad, was ik op zoek gegaan naar Henry. En dat was eigenlijk behoorlijk vreemd, als je bedacht dat ik bijna niks van hem wist – en dat ik gisteren voor hem weggerend was. Hoe had ik überhaupt kunnen denken dat hij me nog enigszins normaal aan zou kijken? Ik voelde mijn wangen rood kleuren van schaamte, ik wist nog steeds niet wat me bezield had.
      Oké, eigenlijk wist ik het wel: ik was bang. Wat was er toch met me aan de hand? Over het algemeen was ik nooit bang (behalve voor spinnen dan, want ik bleef natuurlijk een meisje). Het was net als dat opgeven: ik was gewoon mezelf niet helemaal meer, waarschijnlijk vanwege alle veranderingen. Maar het was belangrijk om mezelf zo snel mogelijk terug te vinden, ik had mijn goede eigenschappen nodig!
      Ik ging wat rechterop zitten, zodat mijn rug het inmiddels een beetje te koude glas niet meer raakte, en liet mijn ogen nog eens door de eetzaal glijden.
      'Hallo.'