051

Sarahjeanne Wilder

Ruth sleept me mee door de straten van Wolverhampton en praat er vrolijk op los. Mijn humeur is al een beetje opgeknapt, maar erg vrolijk ben ik niet. Plotseling stoppen we en mijn ogen onderzoeken de omgeving. ‘Dus… Waar zijn we?’ Vragend kijk ik het vrolijke meisje naast me aan. ‘Ergens in Wolverhampton.’ Antwoord ze bijdehand. Een zucht verlaat mijn mond en ik rol even met mijn ogen. ‘Kom nou maar, mevrouwtje humeurig.’ Lachend trekt Ruth me naar binnen en de warmte van de ruimte omsluit mijn lichaam. Mijn ogen glijden door de ruimte en stoppen bij een bord van een Welness centrum. ‘We gaan ons lekker laten verwennen! Dat heb je wel verdiend na alles wat er is gebeurd.’ Ruth kijkt me aan. ‘Laten we dat dan maar gaan doen!’ Enthousiast knuffel ik haar stevig en fluister een bedankje in haar oor. Mijn humeur is helemaal omgeslagen en vrolijk lopen we naar de receptie. Die dag laten we ons lekker verwennen en praten over de gekste dingen. Het is dan ook geen wonder dat de tijd vliegt en het tijd is om te gaan. Vrolijk kletsend lopen we terug naar huis waar we nog een film opzetten om er mee in slaap te vallen.

Liam James Payne

De dagen vliegen voorbij en voor ik het weet ik het dinsdag. Sarah en ik hebben de afgelopen dagen veel tijd samen besteed en hebben ontzettend veel lol gehad. Vandaag zal ik de hele dag in het ziekenhuis aanwezig zijn en vanaf morgen ben ik bij Harry. Ik kijk er erg naar uit om de jongens beter te leren kennen en om ze aan mijn vriendengroep toe te voegen. Een zucht verlaat mijn lippen als mijn ogen op de klok kijken. De dokter is nu al bijna drie kwartier te laat. Er zal wel weer wat tussen gekomen zijn. Net als ik op wil staan om wat te drinken te halen, gaat de deur van de behandelkamer open en komt de dokter naar buiten. ‘Liam James Payne.’ Mompelt hij en gaat terug naar binnen. Ik sta op en loop naar hem toe. Hij wijst naar de stoel die voor zijn bureau staat en beleefd ga ik erop zitten. De dokter komt tegenover mij en kijkt me aan. ‘Liam, hoe gaat het met je?’ Vraagt hij vriendelijk. ‘Het gaat prima. Ik heb nergens last van gehad.’ De standaard vragen zijn begonnen. De vragen die de dokter altijd aan me stelt als ik op controle moet. ‘Goed. Geen pijn gehad met plassen? Of buikpijn?’ Ik schud met mijn hoofd. ‘Nee, helemaal niets.’ De dokter krabbelt wat op papier en staat op. ‘Dan mag je hier even gaan liggen.’ Ik doe wat hij me opdraagt en ga liggen. ‘Ik ga eerst even voelen en daarna maak ik een echo van je nieren.’ Hij zet zijn handen op mijn ontblote buik en drukt zachtjes. Zo gaat hij even door tot hij het hele gebied heeft gevoeld. ‘Ik doe wat gel op je buik en dat is koud. Dus waarschuw ik je even.’ Ik heb nog nooit eerder een echo gehad en eigenlijk ben ik best nieuwsgierig. De gel bezorgt me kippenvel en dat wordt nog meer versterkt als hij met de transducer1 de gel een beetje uitsmeert. Op de monitor wordt een zwart – wit beeld zichtbaar. De dokter zit er uitgebreid naar te kijken, maar ik kan er niets op uit maken. Na een tiental minuten haalt hij de transducer1 van mijn buik en veegt de gel weg. ‘Goed de echo is gemaakt en we gaan beginnen met het schoonmaken van je nieren. Je hebt dat al vaker gehad en weet waarschijnlijk wel wat er gebeuren gaat, maar toch wil ik het je nog een keer vertellen.’ De dokter loopt naar zijn bureau en gebaart dat ik mag plaats nemen. Als ik zit begint hij te vertellen. ‘We gaan een slangetje via je lies naar je nieren brengen. Naar je werkende nier. Dit doen we met een naald en een cameraatje. Daardoor kunnen we precies zien waar we langs moeten en wanneer we bij de nieren zijn aanbelandt. Als we daar zijn trekken we de naald terug en schuiven we een speciaal tuitje ervoor in de plaats. Dat tuitje bevestigen we aan de nierslagader. We laten er langzaam water doorheen spoelen om de nier schoon te maken. Het water en de afvalstoffen die het met zich mee brengt, komen in de blaas terecht en uiteindelijk plas je het uit. Je zal wel vaak moeten plassen, daarom staat er een speciaal soort flesje waarin je je behoefte kan doen. Deze behandeling zal ongeveer drie en een half uur in beslag nemen. Daarna mag je naar huis. Heb je nog vragen?’ Ik schud mijn hoofd en volg de dokter de kamer uit. Als het drie en een half uur duurt, kan ik om vijf uur naar huis. Weer een dag verspilt. Een onhoorbare zucht rolt over mijn lippen. We komen in een aparte kamer aan, waar twee zusters staan te wachten. De dokter geeft me een hand en verlaat de kamer. ‘Je mag je achter het gordijn uit kleden en deze ziekenhuis kledij aantrekken.’ Eén van de zusters geeft me een ziekenhuis jurk en sluit het gordijn achter me. Ik kleed me helemaal uit op mijn T-shirt na. Dan trek ik de jurk over mijn hoofd en stap achter het gordijn vandaan. ‘Je mag hierop gaan liggen en je benen een beetje spreiden.’ Ik doe wat er gezegd wordt en ga liggen. De zusters gaan aan de slag en vertellen me precies wat ze aan het doen zijn. Ze schuiven de jurk omhoog en wat opzij, zodat ze goed bij mijn lies kunnen. Ik voel een prikje in mijn lies en een irritant gevoel door de rest van mijn lichaam. Het slangetje is onderweg naar mijn nieren. Ik weet van de vorige keren dat het irritante gevoel aan zal houden tot alles uit mijn lichaam verwijderd is. Inmiddels wordt de naald terug getrokken en wordt het tuitje aan mijn ader vast gemaakt. Vervolgens voel ik water door mijn nier lopen en is de schoonmaak begonnen. ‘Goed, alles is klaar en we komen om het half uur even bij je kijken. Als je ons nodig hebt moet je op de rode knop drukken.’ De zusters verlaten de kamer en ben ik alleen. Het voelt verschrikkelijk al dat water in mijn lichaam. Ik kan precies voelen wat er gebeurd en waar het water langs gaat. Dat gevoel zal ik drie en een half uur moeten doorstaan. Een zucht rolt over mijn lippen en ik sluit mijn ogen voor een paar seconden. De druk in mijn blaas neemt toe en ik pak het flesje. Ik doe mijn behoefte en zet het terug. Dan begint mijn mobiel te trillen en ik zie dat ik een sms’je van Harry heb. Hoe is het in het ziekenhuis? Een zachte grinnik verlaat mijn mond. Het kan beter, vertel het je morgen wel. Er is inmiddels een half uur verstreken en één van de zusters komt even kijken. Ze kijkt of alles nog functioneert en verlaat daarna de kamer. De rest van de drie uren verlopen langzaam en ik ben dan ook blij als ik weer buiten het ziekenhuis sta. Mijn onderbuik doet verschrikkelijk veel pijn en dat zal ook nog wel even aanhouden. Mijn moeder komt me ophalen en dan rijden we richting huis. Ze vraagt verschillende dingen en ik vertel het hele verhaal. Thuis aangekomen loop ik meteen naar boven en pak mijn spullen voor de komende drie weken.

Transducer1 : Het ding waarmee je over je buik gaat, om de organen te kunnen zien.

---

Sorry voor het lange niet schrijven, maar zit midden in mijn examens. Ik heb nog één te gaan en daarna kan ik lekker veel schrijven. Hopelijk begrijpen jullie dat.

P.s Ik heb geen flauw idee of dat nieren schoonmaken in het echt ook kan, maar in mijn verhaal dus wel

Xx