Carrot 18

Ongelovig keek ik hem aan. 'Echt waar?' Ik keek naar de jongens achter hem. 'Dit is Harry.' Hij trok de jongen naar voren die we op de auditiedag ook gezien hadden. 'We zullen misschien wel vrienden kunnen worden,' had Louis toen gezegd. 'Dit is Niall.' Een jongen met blond haar kwam naar voren. Ik vond hem ontzettend schattig. Maar, natuurlijk kon ik maar een vriendje hebben. 'Dit is Liam' Een jongen met een Justin Bieber achtig kapsel kwam naar voren gestapt. 'Hallo schoonheid hoe gaat het ermee?' Ik voelde dat ik rood werd. 'Hey ze is mijn vriendin!,' Louis gaf Liam een stomp. 'Sorry hoor,' Liam klonk als een schaap. Meeh, mmeeeh. < En dit is de laatste, dit is Zayn. Een jongen met een zwarte kuif kwam op me af gestapt. Heel onverwacht omhelsde hij mij. 'En ik, ik ben Louis William Tomlinson,' hij kwam voor me staan en drukte een zoen op mijn wang. 'Aangenaam kennis met u te maken meneer Tomlinson,' Ik deed mijn best, maar toch moest ik aan Maaike denken. Met haar deed ik dit soort spelletjes ook altijd. Waarom was ze niet gewoon uit haar coma, ik had iemand nodig om bij te lachen, bij te huilen, mijn geheimen kwijt te kunnen. Maar die persoon was er nu niet. Ik stond alleen. Alles werd zwart, zwart om me heen. Ik dreef in het zwart en toen zakte alles weg.

'Eva, eva wordt eens wakker!' Ik hoorde een onbekende stem die boven mijn hoofd hing. Niets kon ik me meer herinneren. 'Wa-waar ben ik?' Ik probeerde het gezicht dat vlak boven mij hing te herkennen. Krullen. Waar kende ik ze van? 'Har-Harry?' Verward keek ik om me heen. 'Wat is er gebeurd?' 'Je bent flauw gevallen,' zei hij. 'Louis zei dat het wel vaker gebeurd als je aan Maaike denkt, ik ben bij je gebleven.' 'Dat is lief van je,' stamel ik. Maar meteen kreeg ik een naar gevoel in mijn buik. Waarom was Louis niet bij me gebleven??

Natuurlijk kon ik maar een vriendje hebben, had ik gezegd. Waar ging het mis?