036.

Met mijn wijsvinger glijd ik langs de contouren van haar gezicht en bijna onzichtbaar knik ik. De foto ik door aan Louis. Nieuwsgierig kijken de jongens naar de foto die de hele kamer door gaat. Veel tijd besteed ik niet meer aan de foto van mijn moeder. Mijn ogen zijn alweer gevestigd op de foto van mijn broer, morgen zou hij 22 zijn geworden. Hij was zo trots geweest toen hij 19 werd “nog maar twee jaar en dan mag ik sterke drank kopen” had hij met de grootste lach op zijn gezicht gezegd. Een waterig glimlachje verschijnt op mijn gezicht als ik terug denk aan de leuke tijd die ik met mijn broer heb gehad. Tegelijkertijd moet ik ook alleen maar meer huilen als ik er aan denk dat hij er niet meer is. Een trillerige zucht verlaat mijn mond en ik geef ook deze foto door aan Louis “broer?” vraagt hij zachtjes terwijl hij even in mijn been knijpt. Weer knik ik en ik haal nog een keer diep adem. De volgende foto die ik er uit haal is een foto van Marissa en mij. Een glimlachje verschijnt op mijn gezicht en ik veeg mijn tranen van mijn wangen. Nu ik deze foto zie merk ik pas hoe erg ik haar eigenlijk mis. “wie is dat? Je hebt geen zus toch?” zegt Zayn die aan de andere kant naast me zit. De glimlach zit nog steeds op mijn gezicht en ik draai mijn hoofd naar hem toe. Deze keer schud ik mijn hoofd en pak ik mijn telefoon erbij. friend stuur ik in het groepsgesprek zodat iedereen het kan lezen. Best friend stuur ik er bijna meteen achter aan, zodra ik op verzenden heb gedrukt begin ik te twijfelen. tenminste, dat denk ik.

Ik mis Marissa heel erg. Ik mis haar aanwezigheid, haar humor, haar steun gewoon alles. Het liefst zou ik nu terug gaan naar Nederland en haar meteen in mijn armen sluiten en met haar praten. Maar ik weet dat dit me niet gaat lukken, ik kan nog niet terug naar Nederland en praten gaat me al helemaal niet lukken. Ik ben er inmiddels zo aan gewend om niet te praten dat ik het gewoon niet meer kan. Ergens wil ik wel praten ondanks dat ik het eng vind, maar ik kan het gewoon niet, ik weet zeker dat ik uit elkaar ga vallen als ik praat en dat wil ik nou juist voorkomen. Twijfelend kijk ik naar de brieven die in de deksel liggen. “van wie zijn die brieven?” vraagt Harry als ik al een paar minuten naar de brieven staar. marissa stuur ik naar de jongens. Ik weet echt niet wat ik moet doen, ik wil de brieven heel graag openen maar ik durf het niet. Zonder verder nog iets te zeggen pakt zayn een willekeurige enveloppe die hij voorzichtig open maakt. Met grote ogen kijk ik toe hoe hij de brief uit de enveloppe haalt. Van binnen schreeuw ik dat hij het niet moet doen, dat hij de brief terug moet doen in de enveloppe. Maar ergens ben ik blij en opgelucht dat hij dit doet. Zelf had ik het nooit kunnen doen. De doos wordt van mijn schoot gehaald en Zayn legt de brief op mijn schoot. Bang kijk ik de kamer rond waar ik vijf jongens zie zitten die me elk bemoedigend proberen aan te kijken. Met mijn ogen dicht laat ik me achterover vallen in de bank. Voordat ik het weet voel ik vijf paar armen om mijn lichaam en de tranen lopen weer over mijn wangen. Na een tijdje verdwijnen ze ook weer een voor een en kijkt Liam me streng aan. “en nu ga jij lezen” zegt hij terwijl hij naar de brief wijst. Braaf knik ik en ik merk dat ik het toch minder eng vind dan ik had verwacht. Tuurlijk helpt het wel dat de jongens er bij zijn. Ik haal een paar keer diep adem voordat ik mijn ogen naar de brief laat glijden die op mijn schoot ligt.